domingo, 25 de diciembre de 2011

A "esquerda" e o poder

Como era previsible, no PSOE xa empezaron a learse a mamporros, o cal é moi saudable despois de anos de asentimientos, genuflexiones e silencios. As primeiras hostilidades desatáronse a través de dous manifestos, o último dos cales, asinado por altos cargos de Moncloa, Fomento e Interior, entre outros, é unha laudatoria a Zapatero ao estilo das oracións fúnebres que improvisaban os antigos gregos tras as súas batallas para animar aos vivos co eloxio aos mortos. O seu resumo viría ser algo tan excesivo como o seguinte: a culpa é de todos; o mérito, de José Luís.

Salvo que se queira emular a Juana a Tola e perder o tempo paseando o cadáver político do defunto, os socialistas están obrigados a unha autocrítica descarnada. Con Chacón e os seus partidarios, autores do primeiro manifesto, só se pode coincidir cando afirman que ao PSOE non llo levou por diante só a crise, senón tamén a súa viraxe ideolóxica e a súa reincidencia en facer recaer o peso dos recortes nos máis débiles. Outra cousa é a indulxencia que manifestan sobre o seu propio comportamento: non foi a lealdade mal entendida o que lles fixo calar sobre estes desatinos senón o seu propio interese en conservar o posto. De ser outros os resultados electorais, hoxe non falarían de erros senón de alta política.

Con distintos protagonistas, esta película xa se viu varias veces. A derrota dá paso a unha volta ás raíces, a esa socialdemocracia que fai as veces de nai comprensiva e dá consolo ao neno que acaba de partirse a crisma coa bicicleta. Ao chegar ao poder, todo esquécese. Abrázase o liberalismo coa paixón dun adolescente no asento traseiro dun coche e á nai resérvaselle praza nunha residencia da terceira idade para que faga calceta con outras avoas.

Este constante ir e vir do corazón aos asuntos, que diría Miguel Hernández, empeza a resultar moi pousado para uns electores, aos que lles gustaría saber se só se pode ser de esquerdas na oposición. Sería bo aclararllo para que logo non se fagan ilusións.

miércoles, 7 de diciembre de 2011

Cajal, fotógrafo

“El primer conocimiento que tuvo Cajal de la fotografía, aun cuando fuese el de un principio físico --el de la imagen reflejada en un cuarto oscuro-- que inspiró todo el desarrollo posterior de este invento, fue debido a una casualidad ocurrida mientras cumplía un castigo escolar encerrado en un sótano. Allí tuvo la suerte de descubrir un fenómeno físico, el de la cámara oscura, que Leonardo y Jacomo della Porta estudiaron para sus reproducciones perspectivísticas, cuyo hallazgo transcendió para que se iniciase en los rudimentos de la óptica y, en consecuencia, se interesase posteriormente por la fotografía.

Pero la impresión que le produjo la fotografía ocurrió más tarde, en 1868, en la ciudad de Huesca y así lo explica en Mi infancia y juventud: “Ciertamente años antes había topado con tal cual fotógrafo ambulante, de esos que, provistos de tienda de campaña o barraca de feria, cámara de cajón y objetivo colosal, practicaban, un poco a la ventura, el primitivo proceder de Daguerre. (...) Gracias a un amigo que trataba íntimamente a los fotógrafos pude penetrar en el augusto misterio del cuarto oscuro. Los operadores habían habilitado como galería las bóvedas de la ruinosa iglesia de Santa Teresa, situada cerca de la Estación”. [...]

Desde entonces comenzó su afición por el arte de la cámara oscura, ya que dos años después realiza sus primeras fotografías, tal como relata en su obra El mundo visto a los ochenta años: “Practico el arte de Daguerre desde los dieciocho años y conozco todas las tretas, trampantojos y abusos que con ella pueden cometerse. Me son familiares las artimañas del cine. Afirmo, pues, basado en dilatada experiencia, que cuando cae en mis manos inhábiles o sospechosas, no existe método de reproducción más feliz que la fotografía”.

Y él mismo nos esboza su vida fotográfica cuando en la introducción de su libroFotografía de los colores, donde glosa “los encantos de la fotografía”, señala paso a paso su largo recorrido, por más de cincuenta años, a través de los paulatinos descubrimientos fotográficos que fueron sucediéndose en ese periodo tan importante para la historia de la fotografía; y dice así: “En mi larga carrera de cultivador de la placa sensible, he sorprendido todas sus fases evolutivas. De niño, me entusiasmó la placa daguerriana, cuyos curiosos espejismos y delicados detalles me llenaron de ingenua admiración. Durante mi adolescencia aspiré con delicia el aroma del colodión, proceder fotográfico que tiene los irresistibles atractivos de la dificultad vencida, porque obliga a fabricar por sí la capa sensible y a luchar heroicamente con la rebeldía de los baños de plata y la deseperante lentitud de la exposición. Alcancé después el espléndido periodo del gelatino-bromuro de Bennet y V. Monckhoven. Gracias a tan bello invento los minutos se convirtieron en fracciones de segundo. Ya fue posible abordar la instantánea del movimiento, fijar para siempre la velocidad incopiable del oleaje, reproducir la fisonomía humana en sus gestos más bellos y expresivos, sorprenderla, en fin, durante los cortos instantes en que, libre del velo de la infatuación o de la “posse”, la verdadera personalidad del modelo asoma por ojos y labios. [...]

Faltaba todavía alcanzar el soñado ideal, es decir, descubrir medios prácticos para fotografíar los colores, trocando la siniestra visión del buho por la riente visión del hombre. Y este ideal, quimera inaccesible al parecer, se ha realizado al fin”.

sábado, 5 de noviembre de 2011

A alternativa que te defende

Chegans as eleccións ao Parlamento de Estado e chega o momento de elixir quen nos representará en Madrid nos próximos catro anos.
Vemos diferentes propostas de múltiples partidos, e claramente ningunha preocupada pola nosa realidade.
O programa do PP é basicamente facer o que Feijóo está realizando en Galiza, que é recortar e recortar servizos públicos como a sanidade ou a educación. Despois encontramos tamén a proposta estrela de relanzar á economía e crear emprego. Será vendendo empresas públicas como fixo Aznar entre o ano 1996 e 2004. Moita xente non se da conta de que a bonanza económica tan alavada polo PP resultou da venda destas empresas, que a curto prazo deron beneficios, pero moitas pérdidas a medio prazo, ademáis de encontrarnos con moitos menos servizos públicos.
Tamén é curioso ver como o PSOE se modera e volve un pouco, aínda que sexa só por apariencia, aos cauces da esquerda, con propostas que recordan ao comezo de Zapatero ou ao mesmo González no 82.
Tampouco temos que olvidar á famosa Rosa Díez, que se modera un pouco e, polo menos, xa non insulta ás nacions que forman España.
Hai moitas propostas, pero só unha que pode defendernos en Madrid e conseguir que o financiamento público pase por Galiza e se escoite a nosa voz, e esa proposta é a do Bloque Nacionalista Galego.
Nestas eleccións non fai falta ser nacionalista para votar ao BNG, só hai que ter sentido crítico, vendo as intervencións nas Cortes durante os últimos catro anos, nas que é evidente que só dous diputados, Jorquera e Davila traballaron duro, non coma os do PP e PSOE, aos que nin coñecemos.

O 20 sabemos que o PP gobernará, por desgracia España, pero podemos elexir que Galiza teña máis forza e que a nosa voz se siga escoitando, e a poder ser, máis forte