viernes, 26 de marzo de 2010

Os lexionarios (montaron o ) Cristo

Hoxe pola mañá o Xornal de Galicioa publica que os lexionarios de Cristo admiten abusos sexuais por parte do seu fundador.
Os lexionarios admitiron que o seu fundacor, Marcial Maciel Degollado, abusou sexualmente de seminaristas, tivo unha filla cunha muller e dous con outra, e atrévense a pedir perdon, nada máis.
Pero todos coñecemos o sectarismo que abunda na Igrexa, que cada día da máis noxo e pena.

Pero bueno, tampouco vamos a poñer ao noso nivel unha gran mentira, que é o que é a Igrexa

miércoles, 24 de marzo de 2010

A hora do planeta

Dentro de dous días celébrase a hora do planeta, convocatoria a nivel mundial.
Moitas cidades do mundo apagarán as luces dos seus edificios máis importantes para sumarse á loita polo cambio do clima e para promover o coidado polo noso planeta. Pero non vale só con que eles o fagan. Cada un de nós debe apagar as luces da súa casa dentro de dous días para comprometerse contra o cambio do clima.
É certo que esta acción está moi ben, pero por que os gobernos só son solidario un día ao ano?
Deixo aquí a pregunta para que reflexionedes...

lunes, 22 de marzo de 2010

GZ NACIÓN É DE GALIZA

Gznación é de Galiza

Diante da análise publicada en La Voz de Galicia no día de hoxe, GZnación quere aclarar, antes de máis, que é un medio de comunicación e non a páxina de ningún partido político, tal e como se afirma na dita peza.

Sorprende ver con que facilidade se etiqueta neste país e o gusto que hai por facelo. Sirva este editorial para aclarar que as informacións e opinións publicadas no xornal dixital Gznación non están controladas por ninguén. Certamente, e coma calquera publicación, este medio ten unha liña editorial, se ben, non adscrita a ningún partido político e si próxima ao movemento nacionalista galego e aos colectivos afins a el.

Deste xeito, en Gznación caben todos os articulistas, desde o mencionado neste artigo -Francisco Rodríguez- até Maurício Castro ou os tantas veces convidados Carlos Aymerich ou Martiño Noriega, entre outros. Ademais, recóllense informacións de moi diversos colectivos e tense entrevistado a responsábeis de moitos partidos políticos, sexan da tendencia que foren.

Se algo tamén quere lembrar Gznación a respecto desta etiquetaxe como "a páxina da UPG" é que, por exemplo, o medio que recolle a análise referida, La Voz de Galicia, cobra sustanciosas subvencións da Xunta en ningún momento este xornal publicou ningunha información aludindo a que la Voz puidera orbitar arredor do Partido Popular.

Na dita análise lémbrase como exemplo desa afirmación un artigo asinado por Francisco Rodríguez que, serve, segundo se recolle nese texto, para "discrepar abertamente do defendido por outros militantes no consello nacional" do BNG. Ese "durísimo artigo" que na dita análise se cualifica como "contra Beiras" por oporse á fusión das dúas caixas galegas é un máis dos artigos de opinión que se publican no Gznación coa posibilidade de que calquera persoa poida comentar neles ou que o/a os/as aludidos/as poidan pronunciarse ao respecto.

Gznación é un medio comprometido co país que naceu e traballa para dar conta á cidadanía galega das novas que lle afectan en clave de país. Gznación é, polo tanto, unha das moitas voces de Galiza a nivel informativo. Comprometida e libre.

jueves, 18 de marzo de 2010

Farjas e a sanidade

Dende que en marzo de 2009 tomase posesión o penoso goberno Feijoo, comezou a todos os niveis a privatización, ou o intento polo menos, dos servizos públicos.
Menos diñeiro para a educación, apostando pola escola privada, aforro en materiais sanitarios e en medicamentos e investimento de capitais privados nos hospitais.
Pensamos que a sanidade é algo sagrado, pero polo quese ve Mss Farjas non pensa o mesmo.

Por que en ved de aforrar en educación e sanidade non aforran en gastar e ROUBAR cartos á sociedade galega?

domingo, 14 de marzo de 2010

Sobre Cuba

En moitos medios de comunicación escoitamos falar de Cuba, e sobre todo agora, cando certas persoas decláranse en folga de fame, que é máis ben unha folga de infamias.
Hai uns días morreu na Habana un delincuente común, e morreu pedindo luxos na súa celda dun cárcere cubano.
Estase a plantear a situación dos dereitos humanos neste país. Non debemos acomplexarnos nin descalificar a quenes entran nesta dinámica de mentiras e difamacións, mentres ven mentiras no ollo alleo e non no propio.
É curioso reflexionar que Orlando Zapara podería levar fora do cárcere varios meses, pois o goberno de Cuba propuxo o canxeo dos 26 presos tutelados por Amnistía Internacional por 5 cubanos encarcelados nos Estados Unidos.
A pregunta respecto a este tema é facil. Por que hai que mirar a Cuba e preguntarse a situación dos dereitos humanos, cando si que os hai nese país? Por que non se mira a Palestina ou a Irak ou a Afganistan, por que non se mira a Guantánamo e aos vos segredos da CIA?
Certas persoas non poden falar de dereitos humanos cando Cuba leva máis de 40 anos bloqueada, por unha soa razón, por plantarlle cara aos Estados Unidos, cousa que ningún país nin as Nacións Unidas atrévense a facer.
Catro ataques bactereolóxicos a Cuba, intentos multiples de asesinado a Fidel Castro e moitas cousas máis contra o goberno cubano. E como responde Cuba? Prentandolle axuda a Estados Unidos no furacán Katrina, tendo médicos en misións humanitarias en máis de 90 países e sendo os primeiros en chegar a axudar ao pobo haitiano, tendo un sistema educativo público e universal, e unha sanidade para todo o pobo, non como en moitos países “desenrolados”
Cuba non é perfecta, é verdade. A Revolución ten os seus erros, pero ten moitos máis acertos.
O pobo cubano está disposto a defender a Revolución, a SÚA Revolución. O pobo cubano síntese orgulloso de ter un sistema xusto e igualitario, cuns gobernandes que non queren defraudar ao pobo, e que realmente preocúpanse por él. Están orgullosos de ter un goberno seu.

viernes, 12 de marzo de 2010

O decreto da vergoña

Mañá a Xunta de Galiza presenta o anteproxecto do decreto do galego. Absolutamente penoso e denigrante para o noso idioma, que en pleno século XXI dense pasos atrás na defensa da lingua.
Penoso que un goberno que teoricamente é galego tire pedras contra o seu propio tellado, e penoso que o sigan a facer canto teñen á maior parte da sociedade en contra. Todos os sindicatos, todas as organización estudantís e todos os partidos políticos con representación, e sen ela, menos o PP, en contra deste decretazo.
Para non extenderme moito, porque despois de duros días de exames e sendo as 12 e 10 da noite, remítome á un lema da Mesa pola Normalización Lingüística: TEMOS LINGUA PROPIA E QUEREMOS VIVIR NELA.

PD: Non podo deixar de mencionar a terrible morte que sufren as letras coa perda de Miguel Delibes, gran escritor de tantas boas obras

martes, 9 de marzo de 2010

O teatro clásico

Onte fumos cos profesores Paco,Inma e David a ver dúas obras de teatro clásico a Lugo.
Eran Electra e O sorteo de Cásina. Sorprendeume que as dúas obras foran feitas por escolares, e sorprendeume aínda máis o ben que o fixeron nas dúas representacións.
A primeira era unha traxedia, chea de sentimentos e emocións, e a segunda unha comedia moi graciosa e entretida.
Non teño máis que dicir, só volver a repetir que vale moito a pena pagar 10 euros para ir ao festival anual de teatro clásico de Lugo.

lunes, 8 de marzo de 2010

Comunicado da Asociación Francisco Villamil

COMUNICADO DA ASOCIACIÓN DE AMIZADE GALEGO-CUBANA

“FRANCISCO VILLAMIL”

En Cuba non hai maltrato a presos



Medios de comunicación que militan dende hai anos contra a independencia de Cuba, o seu dereito a procurar a xustiza a igualdade e o traballo común por se dotar de leis propias, perden nesta hora as formas editoriais e lanzan unha campaña de graves incorreccions políticas contra a Revolución.

O pretexto é a morte nun hospital do preso Orlando Zapata cando estaba a ser tratado das secuelas dunha prolongada folga de fame. A Asociacion de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil” quer rectificar algunhas afirmacións saidas da máis intransixente militancia anti-comunista e espalladas nesta hora con irresponsabel impaciencia por ventiladores públicos e privados.



1º A cualificación de “martir da oposición” é unha tráxica burla contra o home que ven de perder a vida a pesar dos esforzos do sistema médico cubano. Orlando Zapata era un preso común que fora posto en liberdade baixo fianza no ano 2003 despois de ser procesado polos delitos de "violación de domicilio" (1993), "lesións menos graves" (2000), "estafa" (2000), "lesións e tenencia de arma blanca" (2000), feridas e fractura de cráneo ao cidadán Leonardo Simón, con machete, como tamén por "alteración da orde" e "desordes públicas" (2002), entre outras causas. A oportunidade de se presentar como vitima do sistema legal cubano, levara a Zapata a tratar sucesivamente con catro grupos politicos opositores sen dar formalizado o ingreso ou a organización en ningún deles.



2º Pregoeiros debedores de partidos manifestamente reaccionarios, lanzan a orde de intervir contra Cuba polo feito lamentabel da morte de Orlando Zapata cando os médicos batallaban por lle salvar a vida. Esquecen que dende hai cincuenta e un anos, os governos dos Estados Unidos causan a Cuba graves danos mediante a negación da súa soberanía, a inxerencia nas súas relacións co mundo e por man de accions terroristas contra o Estado da Revolución. A que nova intervención se refiren eses medios cando reclaman novos castigos contra o povo de Cuba?



3º No último informe anual de Amnistia Internacional, os Estados sinalados como “obxectivos prioritarios” polas violacións de dereitos humanos son España, Chequia, Colombia, Estados Unidos, Israel e Mexico. Pola contra, AI recoñece nese sumario anual que en Cuba “non hai maltrato a presos”. Se os primeiros acusan a Cuba nesta hora de confusión interesada, será coa vana e desleal esperanza de transmitir a outros os graves vicios que eles mesmos padecen.


CONTRA O TERRORISMO MEDIATICO, MÁIS REVOLUCIÓN¡

VIVA CUBA!

GALIZA 3 DE MARZO DE 2010

domingo, 7 de marzo de 2010

Os transportes galegos

Hai unhas horas cheguei da Estrada, o pobo onde viven os meus avós.
A pasada semana rematamos de dar en Economía os diferentes tipos de mercado, onde se encontra o monopolio.
Calquera persoa de calquera idade pensaría que un pobo de 22.000 habitantes e que está a 22 km de Santiago de Compostela, terá uns bós tranportes. Pois resulta o contrario, só hai unha compañía de autobuses, a denominada "La Estradense"
Por se fora pouco non só poñen os prezos que lles veñen en gana, senón que os horarios son pésimos, habendo o sábado dous autobuses a Pontevedra e o domingo UN. Simplemente penoso, penoso que unha Galiza do século XXI, cunha poboación dispersa por toda a nosa xeografía teña unhs tranportes pésimos. Que raro, en Catalunya e en Euskadi (gobernadas por nacionalismos ata hai relativamente pouco) os tranportes son moito mellores.
Pero que nos vamos a esperar, as cousas non cambiaran moito, e menos cun goberno tan inútil e incompetente como este.

Bueno, mañá ao teatro clásico de Lugo, esperemos non estar máis de dúas horas na estrada!

martes, 2 de marzo de 2010

Sobre Cuba

Envía tu mensaje de solidaridad con el actor Willy Toledo, linchado por la mafia mediática PDF Imprimir E-Mail
Medios de comunicación
martes, 02 de marzo de 2010

Cubainformación te invita a que envíes un mensaje de solidaridad con el actor Willy Toledo, linchado por la mafia mediática española tras su denuncia de la manipulación mediática contra Cuba en el caso Orlando Zapata. Envía tu mensaje de apoyo a cubainformacion@cubainformacion.tvEsta dirección de correo electrónico está protegida contra los robots de spam, necesita tener Javascript activado para poder verla

Publicaremos algunos de ellos en los próximos días.

ImageCubainformación.- El actor Guillermo Toledo Monsalve, más conocido como Willy Toledo (Madrid, 22 de mayo de 1970), miembro de la compañía de teatro Animalario y conocido por su participación en películas y series televisivas de gran popularidad, es objeto a estas horas de una brutal campaña de linchamiento por parte de decenas de radios, televisiones y diarios del Estado español y de Miami.

Toledo afirmó que Orlando Zapata, cubano recientemente fallecido tras una huelga de hambre, "no era más que un delincuente común, que ha sido forzado y manipulado por otras personas para ponerse en huelga de hambre y llegar al extremo de dejarse la vida". Esta declaración coincide con las informaciones que Cubainformación TV aporta en su video Orlando Zapata: un delincuente convertido en mártir por los estrategas de la guerra contra Cuba, publicado hoy día 2 de marzo de 2010.

El linchamiento sin derecho alguno a réplica contra toda voz disidente es práctica habitual de las grandes empresas mediáticas que controlan la información.

Cubainformación se solidariza con el actor Willy Toledo, y hace un llamamiento al Movimiento de Solidaridad con Cuba a mostrar su apoyo al actor y a responder con contundencia a estas agresiones.

Willy Toledo sobre Zapata: "No era más que un delincuente común"

Willy Toledo en la mesa redonda en Madrid que aborda el problema del Sáhara

Telecinco.- Willy Toledo ha hecho estas declaraciones a varios medios de comunicación antes de participar, junto con otros actores, en una mesa redonda en solidaridad con el Sahara. Allí ha asegurado que los "presuntos disidentes" cubanos encarcelados "son gente que ha cometido actos terroristas contra el Gobierno cubano, actos de traición a la patria y un montón de delitos".

"No son simples disidentes ni prisioneros políticos", ha asegurado el actor, quien ha añadido -en referencia a Orlando Zapata- que "este señor, al que se llama disidente, no era más que un delincuente común, que ha sido forzado y manipulado por otras personas para ponerse en huelga de hambre y llegar al extremo de dejarse la vida".

No obstante, Toledo ha lamentado "absolutamente" la muerte "de cualquier ser humano, y mucho más la de alguien encarcelado y en huelga de hambre, que es algo terrible". Considera que el Gobierno de la isla "debería haber hecho algo más por salvar la vida de esta persona, haya hecho lo que haya hecho, y no permitir que un ser humano muera bajo su tutela".

Toledo ha hecho estas declaraciones tras ser preguntado por las críticas al colectivo de actores que no han dicho nada sobre Zapata y sí mostraron su apoyo a la activista saharaui, Aminatou Haidar, durante el mes y medio que mantuvo una huelga de hambre en el aeropuerto de Lanzarote.

El actor ha lamentado que "se manipule absolutamente todo lo que sucede en Cuba", y ha calificado de "pasmoso" el hecho de que en España, y en Europa en general, "haya una especie de persecución obsesiva y paranoide contra el Gobierno cubano". "A pocos kilómetros de la isla tenemos un Gobierno como el colombiano que sí viola los derechos humanos y dónde cada año hay miles de muertos por la violencia de los paramilitares y del propio Gobierno y, sin embargo, esos gobiernos son considerados absolutamente democráticos", ha añadido.

Para Toledo, el Estado cubano "con sus miserias y sus grandezas, es un modelo a seguir en muchos aspectos; mucho más que muchos de los países que se llaman amigos de Europa, entre ellos por ejemplo Marruecos".

Preguntado por la decisión del Ejecutivo español de enviar más tropas a Afganistán, el actor cree que "nos están mintiendo diciéndonos que esto es una guerra para salvaguardar la libertad de los afganos", y considera "una aberración" que España "ahora de repente vaya de la manita del Pentágono".

Willy Toledo ha asegurado que los soldados españoles en Afganistán "no están haciendo una labor humanitaria, es absolutamente falso, están allí asesinando afganos civiles".

Guillermo Toledo, datos en Wikipedia

Guillermo Toledo Monsalve, más conocido como Willy Toledo (Madrid, España, 22 de mayo de 1970) es un actor y productor de teatro (miembro del grupo Animalario) español.

Hijo del prestigioso doctor José Toledo, uno de los pioneros de la cirugía torácica en España. Desde su fallecimiento en 2009 la sala en la que operaba lleva su nombre en el hospital 12 de Octubre de la Capital de España.

Willy alcanzó gran popularidad en España interpretando a Richard en la serie televisiva "7 Vidas" entre 1999 y 2002 y la incrementó en ese último año con su papel en la comedia musical El otro lado de la cama. También ha intervenido en el programa televisivo de monólogos humorísticos en vivo El Club de la Comedia.

Como miembro de Animalario, fue uno de los presentadores de la XVII gala de los premios Goya en 2003 junto con Alberto San Juan, luciendo una camiseta del líder vietnamita Ho Chi Minh. En esta gala de los premios Goya se criticó la entrada de España en la guerra de Irak.

Algunas de sus obras teatrales más conocidas son "Alejandro y Ana" y "Hamelin".

La actriz Melanie Olivares fue su pareja sentimental.

Es el protagonista de la serie Cuestión de sexo, en la que interpreta a Diego, un padre de família al que no hacen más que sucerderle desgracias.

También fue el rostro de la campaña publicitaria navideña de 2007 del videojuego World of Warcraft en España, junto a Mr. T, Verne Troyer y William Shatner en Estados Unidos y Jean Claude Van Damme en Francia y además era un paladín.

Además, ha colaborado junto a Melanie Olivares en el videoclip "El hippie de Ibiza" del grupo musical El tío Calambres.

lunes, 1 de marzo de 2010

Sobre a morte de certas persoas...

PARA QUIÉN LA MUERTE ES ÚTIL?

Enrique Ubieta Gómez

La absoluta carencia de mártires que padece la contrarrevolución cubana, es proporcional a su falta de escrúpulos. Es difícil morirse en Cuba, no ya porque las expectativas de vida sean las del Primer Mundo —nadie muere de hambre, pese a la carencia de recursos, ni de enfermedades curables—, sino porque impera la ley y el honor. Los mercenarios cubanos pueden ser detenidos y juzgados según leyes vigentes —en ningún país pueden violarse las leyes: recibir dinero y colaborar con la embajada de un país considerado como enemigo; en Estados Unidos, por ejemplo, puede acarrear severas sanciones de privación de libertad—, pero ellos saben que en Cuba nadie desaparece, ni es asesinado por la policía. No existen "oscuros rincones" para interrogatorios "no convencionales" a presos-desaparecidos, como los de Guantánamo o Abu Ghraib. Por demás, uno entrega su vida por un ideal que prioriza la felicidad de los demás, no por uno que prioriza la propia.

En las últimas horas, sin embargo, algunas agencias de prensa y gobiernos se han apresurado en condenar a Cuba por la muerte en prisión, el pasado 23 de febrero, del cubano Orlando Zapata Tamayo. Toda muerte es dolorosa y lamentable. Pero el eco mediático se tiñe esta vez de entusiasmo: al fin —parecen decir—, aparece un "héroe". Por ello se impone explicar brevemente, sin calificativos innecesarios, quién fue Zapata Tamayo. Pese a todos los maquillajes, se trata de un preso común que inició su actividad delictiva en 1988. Procesado por los delitos de "violación de domicilio" (1993), "lesiones menos graves" (2000), "estafa" (2000), "lesiones y tenencia de arma blanca" (2000: heridas y fractura lineal de cráneo al ciudadano Leonardo Simón, con el empleo de un machete), "alteración del orden" y "desórdenes públicos" (2002), entre otras causas en nada vinculadas a la política, fue liberado bajo fianza el 9 de marzo del 2003 y volvió a delinquir el 20 del propio mes. Dados sus antecedentes y condición penal, fue condenado esta vez a 3 años de cárcel, pero la sentencia inicial se amplió de forma considerable en los años siguientes por su conducta agresiva en prisión.

En la lista de los llamados presos políticos elaborada para condenar a Cuba en el 2003 por la manipulada y extinta Comisión de Derechos Humanos de la ONU, no aparece su nombre —como afirma, sin verificar las fuentes y los hechos, la agencia española EFE—, a pesar de que su última detención coincide en el tiempo con la de aquellos. De haber existido una intencionalidad política previa, no hubiese sido liberado once días antes. Ávidos de enrolar a la mayor cantidad posible de supuestos o reales correligionarios en las filas de la contrarrevolución, por una parte, y convencido por la otra de las ventajas materiales que entrañaba una "militancia" amamantada por embajadas extranjeras, Zapata Tamayo adoptó el perfil "político" cuando ya su biografía penal era extensa.

En el nuevo papel fue estimulado una y otra vez por sus mentores políticos a iniciar huelgas de hambre que minaron definitivamente su organismo. La medicina cubana lo acompañó. En las diferentes instituciones hospitalarias donde fue tratado existen especialistas muy calificados —a los que se agregaron consultantes de diferentes centros—, que no escatimaron recursos en su tratamiento. Recibió alimentación por vía parenteral. La familia fue informada de cada paso. Su vida se prolongó durante días por respiración artificial. De todo lo dicho existen pruebas documentales.

Pero hay preguntas sin responder, que no son médicas. ¿Quiénes y por qué estimularon a Zapata a mantener una actitud que ya era evidentemente suicida? ¿A quién le convenía su muerte? El desenlace fatal regocija íntimamente a los hipócritas "dolientes". Zapata era el candidato perfecto: un hombre "prescindible" para los enemigos de la Revolución, y fácil de convencer para que persistiera en un empeño absurdo, de imposibles demandas (televisión, cocina y teléfono personales en la celda) que ninguno de los cabecillas reales tuvo la valentía de mantener. Cada huelga anterior de los instigadores había sido anunciada como una probable muerte, pero aquellos huelguistas siempre desistían antes de que se produjesen incidentes irreversibles de salud. Instigado y alentado a proseguir hasta la muerte —esos mercenarios se frotaban las manos con esa expectativa, pese a los esfuerzos no escatimados de los médicos—, su nombre es ahora exhibido con cinismo como trofeo colectivo.

Como buitres estaban algunos medios —los mercenarios del patio y la derecha internacional—, merodeando en torno al moribundo. Su deceso es un festín. Asquea el espectáculo. Porque los que escriben no se conduelen de la muerte de un ser humano —en un país sin muertes extrajudiciales—, sino que la enarbolan casi con alegría, y la utilizan con premeditados fines políticos. Zapata Tamayo fue manipulado y de cierta forma conducido a la autodestrucción premeditadamente, para satisfacer necesidades políticas ajenas. ¿Acaso esto no es una acusación contra quienes ahora se apropian de su "causa"? Este caso, es consecuencia directa de la asesina política contra Cuba, que estimula a la emigración ilegal, al desacato y a la violación de las leyes y el orden establecidos. Allí está la única causa de esa muerte indeseable.

Pero, ¿por qué hay gobiernos que se unen a la campaña difamatoria, si saben —porque lo saben—, que en Cuba no se ejecuta, ni se tortura, ni se emplean métodos extrajudiciales? En cualquier país europeo pueden hallarse casos —a veces, francas violaciones de principios éticos—, no tan bien atendidos como el nuestro. Algunos, como aquellos irlandeses que luchaban por su independencia en los años ochenta, murieron en medio de la indiferencia total de los políticos. ¿Por qué hay gobernantes que eluden la denuncia explícita del injusto confinamiento que sufren Cinco cubanos en Estados Unidos por luchar contra el terrorismo, y se apresuran en condenar a Cuba si la presión mediática pone en peligro su imagen política? Ya Cuba lo dijo una vez: podemos enviarles a todos los mercenarios y sus familias, pero que nos devuelvan a nuestros Héroes. Nunca podrá usarse el chantaje político contra la Revolución cubana.

Esperamos que los adversarios imperiales sepan que nuestra Patria no podrá ser jamás intimidada, doblegada, ni apartada de su heroico y digno camino por las agresiones, la mentira y la infamia.

Un de marzo

Hoxe é 1 de marzo.
Hai un ano que aconteceu o peor que lle pudo pasar a Galiza nos últimos catro anos. O PP volveu ao poder. Acórdome de que o venres 27 víase a toda a xente que quere ao país enfadada e con rabia, rabia polas acusacións infundadas do PP, que como sempre, mostraron o seu lado máis cabrón, falando claro.
O día 27 respirouse apoio no abarrotado pabillón das Travesas de Vigo, onde non cabía ninguén máis. Apoio e confianza nos nosos representantes que hoxe en día están no parlamento representando á maioría social de Galiza.
O 1 de marzo foi un día raro, de creer que gañabamos pero ter dúbidas, e ao final, as 9 da noite foi definitivo. A dereita máis rancia e asquerosa do páis gañara ás eleccións.
Esperemos que dentro de 3 anos volvamos a ter un bó goberno, e só de xente capaz e con ideas para o futuro. Só lle quero dicir unha cousa a Feijoo, aparte de que é un auténtito asqueroso e un inútil, quero dicirlle que non é o meu presidente, e non é presidente de case ninguén.

Estas só...