Como era previsible, no PSOE xa empezaron a learse a mamporros, o cal é moi saudable despois de anos de asentimientos, genuflexiones e silencios. As primeiras hostilidades desatáronse a través de dous manifestos, o último dos cales, asinado por altos cargos de Moncloa, Fomento e Interior, entre outros, é unha laudatoria a Zapatero ao estilo das oracións fúnebres que improvisaban os antigos gregos tras as súas batallas para animar aos vivos co eloxio aos mortos. O seu resumo viría ser algo tan excesivo como o seguinte: a culpa é de todos; o mérito, de José Luís.
Salvo que se queira emular a Juana a Tola e perder o tempo paseando o cadáver político do defunto, os socialistas están obrigados a unha autocrítica descarnada. Con Chacón e os seus partidarios, autores do primeiro manifesto, só se pode coincidir cando afirman que ao PSOE non llo levou por diante só a crise, senón tamén a súa viraxe ideolóxica e a súa reincidencia en facer recaer o peso dos recortes nos máis débiles. Outra cousa é a indulxencia que manifestan sobre o seu propio comportamento: non foi a lealdade mal entendida o que lles fixo calar sobre estes desatinos senón o seu propio interese en conservar o posto. De ser outros os resultados electorais, hoxe non falarían de erros senón de alta política.
Con distintos protagonistas, esta película xa se viu varias veces. A derrota dá paso a unha volta ás raíces, a esa socialdemocracia que fai as veces de nai comprensiva e dá consolo ao neno que acaba de partirse a crisma coa bicicleta. Ao chegar ao poder, todo esquécese. Abrázase o liberalismo coa paixón dun adolescente no asento traseiro dun coche e á nai resérvaselle praza nunha residencia da terceira idade para que faga calceta con outras avoas.
Este constante ir e vir do corazón aos asuntos, que diría Miguel Hernández, empeza a resultar moi pousado para uns electores, aos que lles gustaría saber se só se pode ser de esquerdas na oposición. Sería bo aclararllo para que logo non se fagan ilusións.
No hay comentarios:
Publicar un comentario