Adeus a Néstor Kirchner

Ecoloxistas galegos cren que “con Endesa, o río Eume é irrecuperable”

“O Eume xa non é un río con vida; non será hora de pedir e facer cumprir a lei aos responsables?”. Desta forma, a asociación Ríos con Vida denuncia a situación na que se atopa o caudal do Eume. Para os ecoloxistas, o Eume está actualmente convertido nun río con zonas totalmente secas e altamente contaminado. Á hora de poñerlle cara aos culpables non teñen dúbida: a empresa Endesa está no seu punto de mira. “En todos estes anos, cantos millóns e millóns de litros de auga se turbinaron na central de A Capela sen respectar en ningún caso o caudal mínimo do río, enriquecendo as arcas desta empresa, que explota un cauce que todos temos dereito a gozar”, se preguntan dende esta asociación na defensa dos ríos. Tan claro vén dende esta asociación que Endesa non está a cumprir as obrigas que veñen parellas a súa licenza de explotación que o pasado xaneiro interpuxeron unha denuncia contra Endesa que foi admitida a trámite. “Non será a última”, avisan.

A situación de contaminación do Eume non é nova, pero o problema é que moitos pensan que se acaba o tempo. “Se non se pon freo rápido a isto a situación do río pode ser irrecuperable”, alertan dende a Asociación Ecoloxista de Galicia (Adega), que ve responsables da situación tanto a Endesa como á propia Administración, “que mira para outro lado”.

O río Eume nace na serra do Xistral, e baixa ata Pontoibo, lugar onde xa se atopa co primeiro encoro ao que ten que facer fronte. Alí, a presa hidroeléctrica de A Ribeira embalsa 33 hectómetros cúbicos de auga durante un percorrido de cinco quilómetros aproximadamente e abastece de auga o concello de As Pontes e a central térmica de Endesa.

Os ecoloxistas entenden que é xusto desde este punto onde comeza “o secuestro” do río por parte da empresa. “Neste punto é onde se comeza a secuestrar en serio o caudal do Eume para rechear o oco da antiga mina que abastecía a citada térmica e formar un lago artificial que nos últimos tres anos está a arrebatar ao río un caudal indispensable”, explican. Ademais, a isto hai que sumarlle a denuncia que fan diversos grupos ecoloxistas da grave contaminación que supuxo para o río a construción da autovía Ferrol-Vilalba (AG-64).

“Estas obras supuxeron un grave episodio de contaminación xa que botaron ao río gran cantidade de metais pesados, e baixaron moito o ph en toda a conca, coa conseguinte aniquilación de toda a fauna fluvial debido ao tremendo choque ácido”, explica Mark Adkinson, o presidente da sección galega da organización medio ambiental.

Só uns cantos quilómetros máis abaixo, as augas do Eume son retidas no embalse da Capela. “Aquí as augas que quedan volven ser secuestradas por Endesa a través dunhas tuberías que conducen a auga ata a central hidroeléctrica da Capela, secando case por completo ata tres quilómetros e medio de cauce”, segue contando.

ENCORO

Dende Ríos Con Vida aseguran que hai moitos anos que este tramo de río está completamente seco, agás naqueles momentos nos que o caudal medra tanto que se desborda do pantano de A Capela, xa que “Endesa nunca abre as comportas para abastecer o río”. “Neste último medio século, xamais se ten aberto a comporta da presa, tal e como aseguran os máis vellos do lugar; ademais, é moi significativo que ningún dos gardas vivos da época, nin sequera os ribereños máis anciáns, lembren este tramo de río con auga, a excepcións das moi escasas ocasións nas que se desborda o pantano”, comenta Marc Adkinson.

Para estes ecoloxistas, o perigo seguirá a existir mentres que Endesa continúe a ter a licenza de explotación do río. “Cremos firmemente que foron demasiados os abusos sobre o río e haille que poñer fin a este atropelo; un embalse de Endesa nunhas condicións como as que está, pon en grave perigo ao Eume, á ría de Ares e a todos os que beben das súas augas, tratadas con calcitas e cargadas de materiais pesados”, declaran con alarma. “Mentres tanto, Augas de Galicia, a dirección do Parque Natural das Fragas do Eume e a propia Xunta de Galicia miran para outro lado. A comisión por omisión é o habitual nas administracións públicas, cativas dos sectores económicos”, opina Adkinson.

A diagnose que fan dende Ríos con Vida é moi similar á que fai a Asociación Ecoloxista Galega, Adega. Un dos seus portavoces, Fins Eirexas, destaca que “as obras da autovía foron fundamentais para consumar a contaminación no río”. Non obstante, dende Adega non as teñen todas consigo ao respecto da denuncia que os seus compañeiros interpuxeron contra Endesa e que xa foi aceptada a trámite. “Hai aproximadamente dous anos, fixemos un estudo sobre a situación do Eume e do encoro da Capela; estaba claro que a central das Pontes estaba a botar gran número de sedimentos ao río. Trasladámoslle todas as conclusións á Fiscalía Ambiental, deixando claro que o Eume estaba en grave risco ambiental, non obstante finalmente non nola admitiron a trámite”.

Para Eirexas, a situación do río é fondamente preocupante. “Neste momento, está peor que hai vinte anos, iso está claro”, sentenza.

Golpe de Estado da prensa

Oito mortos e 279 feridos son demasiadas vítimas para un conflito por remuneracións na policía, pero non sería a primeira vez que unha disputa laboral acaba coa vida de varios activistas.

Facendo un seguimento da prensa latinoamericana, atópanse tres liñas interpretativas do acontecido: A primeira fala dunha simple reclamación salarial diante da que o presidente Rafael Correa se plantou perdendo os papeis, provocando, desabotoando a camisa para brindarse a ser sacrificado polos amotinados. Esta versión percorre boa parte da prensa conservadora do continente.

Nesta mesma liña, pero dando un paso adiante, insisten medios da mesma tendencia, e voceiros de partidos conservadores da rexión, profusamente difundidos en España, que afirman que estamos diante dun autogolpe, forzado por Correa, cun guión escrito con antecedencia para catapultar a súa figura nun momento crítico de alta crispación no país andino. Resumiríase no titular de El País: “Golpe de Estado segundo Correa”.

Unha entrevista con dous doutores do hospital que atendeu a Correa, publicada neste segmento de prensa, aseguraba que o presidente podería ter marchado do hospital cando quixese, e que mesmo se negou a marchar logo de ser convidado a saír.

Por último, está a percepción dos gobernos sudamericanos, que a través de UNASUR expresaron o seu rápido e inequívoco apoio a legalidade democrática e ás autoridades elixidas polo pobo ecuatoriano, vacinándose diante de calquera posibilidade de golpe de Estado.

Na equidistancia situáronse a maioría dos grupos mediáticos dos países desenvolvidos, que teñen vinculacións empresariais con grupos de comunicación locais, case sempre posicionados contra os procesos de cambio que hai na maioría dos países do continente.

Pero, se amais da insurrección duns asalariados da policía descontentos, acontece que a forza aérea se suma á revolta, toma o aeroporto internacional e o aeródromo utilizado para vos nacionais, colocando barricadas nos accesos.

Se os opositores do partido da Sociedade Patriótica liderada por Lucio Gutiérrez, (antigo protexido de Hugo Chávez) se botan á rúa para pedir a dimisión do presidente e tomar pola forza a Canle da Televisión Pública, e diante do seu fracaso, tentan cortar o sinal ou o subministro eléctrico.

Se os partidarios da legalidade que saen a rúa para defender a democracia son recibidos a tiros como aconteceu cun dos mortos, o estudante de Economía Juan Pablo Bolaños, de 24 anos.

Se durante a crise non se permitiu a entrada dos deputados gobernamentais no Parlamento, e tan só tiñan liberdade de acceso os opositores, quen reunidos pediron preventivamente unha amnistía para todos os amotinados en armas.

Se o presidente cando decide saír do Hospital, acochado na parte traseira da furgoneta, é recibido con balas que impactaron no seu auto, custodiado por militares leais.

Se entre os militares que o protexían na saída do recinto hospitalario houbo 27 feridos de bala e dous mortos. A perda da vida do cabo Froilán Jimenez puidemos vela en directo polas retrasmisións da Televisión que abriron os telexornais de todo o mundo.

Se o 20 de outubro entraba en vigor o artigo 312 da constitución ecuatoriana que prohibe a duplicidade accionarial en grupos financeiros e grupos mediáticos, tendo esta data como límite para optar entre as dúas actividades empresariais. Un dos máis afectados foi Fidel Egas, propietario do Banco Pichincha e de Teleamazonas, persoa moi activa nas críticas ao goberno de Correa.

Se todos puidemos ver as imaxes de Telesur, outra vez decisivas como en Honduras, para levantar acta notarial da barbarie que tivo o país en vilo, que non admite ningún tipo de interpretación.

Se outros países da rexión que teñen gobernos que lideran procesos de cambio sufriron intentos de golpes de Estado nesta década: Venezuela no 2002, Bolivia no 2008, Guatemala, Paraguai e Honduras no 2009, a hipotése dun novo golpe non é estraña.

O relatorio de todos estes feitos semella situarnos lonxe dunha mera reclamación salarial, e máis lonxe aínda dun autogolpe. Todo encaixa mellor dentro do que é un golpe de Estado do Seculo XXI, onde os militares xa non toman o poder, tan só se producen “procesos de destitucion”. Os golpes de estado no seculo XXI, son negados, especialmente polos protagonistas.

Diante dun Golpe de Estado non pode haber equidistancias, nin demoras, nin dúbidas. Aínda que haxa quen tente reescribir a historia das involucións. Nun xornal de ampla tirada en España recollía así a liberación do recinto sanitario: “Un violento dipositivo militar ao servizo do presidente o sacou a Correa do Hospital, provocando disparos cruzados cos policías que estaban asentados na zona”.

Ecuador demostrou que cada vez van ser máis necesarias as fontes orixinais e máis prescindíbeis as noticias interpretadas.

Carta dun alumno catalán a Telemadrid

Escribo esta carta para Telemadrid, espero que la lean y se pongan en mi lugar (sé que no va a ser así). Les hablo en castellano para que me entiendan con facilidad y no se tengan que esforzar en usar un traductor.

He visto su documental llamado 'Ciudadanos de segunda' ¿y saben qué? Me han hecho llorar. Suena penoso, ¿no? Me da igual, no tengo reparo en mostrar mis sentimientos.

Les contaré, me llamo Arnau, soy de un pueblo de 'la Anoia' (provincia de Barcelona) llamado Capellades, de unos 5000 habitantes, he sido escolarizado toda mi vida en la escuela pública, donde nunca he destacado y siempre he ido justo a la hora de pasar cursos, llegando a repetir 1º de bachillerato. Actualmente estoy cursando 2º del ya dicho curso, tengo dieciocho años. Sin embargo, me considero plenamente capaz de presentarles ya sea verbalmente o escrita cualquier tipo de argumentación en su lengua.
Y no solo me atrevo a decirles esto, sino que también me atrevo a decirles que desconozco cualquier persona que no sea capaz de hacerlo. También me considero capaz de hablarles con suma facilidad en su lengua, me siento capaz de sentarme delante de ustedes y expresarles en castellano mis sentimientos con toda facilidad.

La supuesta discriminación que he sufrido en la educación catalana, me permite saber un idioma más que ustedes y utilizar el suyo en su máximo nivel, no tengo nada que envidiar a una persona de mi edad que resida en Madrid y se lo digo por experiencia.

¿Se creen que no soy capaz de leer el Quijote? Lo he leído, es más, hace dos años, a los 16. ¿Me creen incapaz de leer El Lazarillo de Tormes o 'la Celestina'? Se equivocan. ¿Creen que no me gusta Lorca? ¿Creen que no me gusta Machado? Se equivocan. ¿Creen que el castellano es una lengua extraña para mí? ¡Pero si es mi segunda lengua!, la domino a la perfección; ¡leo libros en castellano desde siempre!; de hecho, desde primero de ESO estoy obligado a leer tres libros de castellano por año y en primaria también tenía que leer uno por año, además, mi bachillerato incluye una asignatura llamada Literatura Castellana. Pero también leo por iniciativa propia en castellano, en mi tiempo de ocio me he leído todas las novelas de Harry Potter en castellano.

No soy de mente cerrada, la diversidad bien entendida, en la que una cultura no se come a la otra es un hecho enriquecedor desde mi humilde punto de vista. Yo soy catalán, independentista, de estos malos, como diría Joel Joan o Mikimoto. Les podría meter un rollo de 25 páginas del porque me siento catalán y no español, pero se lo resumiré en una frase:

Porque estamos en el siglo XXI y me da la gana.

¿Qué van a hacer señores? ¿Lo que hizo Felipe V? ¿Lo que hizo Primo de Rivera? ¿Lo que hizo Franco? ¿O a caso estoy manipulando la historia y estas ilustres personas (para ustedes) fueron una eminencia respetando los derechos humanos y la libertad de expresión? No quiero entrar en detalles históricos de cada uno de estos personajes, porque así no me pueden acusar de modificar la historia, como siempre hacen. Todos sabemos que la historia la escriben los vencedores. Por cierto, mi bisabuelo era católico, pero catalanista, lo mató uno de estos tres señores que hicieron lo que ustedes quieren hacer a mi país, destruirlo.

Decirles también, y retomando el hilo anterior, que en mi instituto no todas las asignaturas comunes se hacen en catalán: he hecho, matemáticas, filosofía, literatura, inglés y sociales en castellano, además, en el resto de asignaturas, la mayoría de profesores optan por contestar en el idioma en que se les pregunta, cosa que encuentro totalmente mal ya que creo que a la larga, el castellano acabará sustituyendo el catalán en las aulas, relegándolo, pues, al uso familiar.

Las lenguas son como las especies, hay que protegerlas. La extinción de una lengua, tendría que ser traumática en ojos de cualquier humano (un español, por ejemplo), de lo contrario, este demuestra un racismo lingüístico total, un imperialismo, una poca sensibilidad que creía desaparecida del ciudadano español.

No hablamos catalán para molestar. Si no mantenemos el catalán vivo, nadie lo va a hacer por nosotros, nos vemos con esta obligación moral. ¿Racistas, nosotros? En absoluto, acogemos a todo el mundo que no quiera destruir nuestra cultura imponiendo la suya, me da igual que vecino tenga, pero que respete el estatuto de la escalera y si no lo hace, si busca destruir mi escalera, le pediré con toda la educación del mundo que se vaya. Los catalanes no podemos ser racistas, nuestras raíces son mestizas al 100% y orgullosos, si señores, estoy orgulloso de la inmigración andaluza de los 60, orgullosísimo, la mayoría de mis amigos tienen raíces andaluzas, pero ellos se consideran catalanes y lo son tanto como yo, sin lugar a dudas...

Además, ¿como nos pueden considerar racistas si tenemos como presidente un hombre de origen andaluz y con mucha dificultad para hablar el catalán?, ¿seria el caso a la inversa posible en Andalucía o Madrid? No lo entiendo. Los racistas son ustedes, que quieren imponer su pensamiento en un lugar ajeno, considerando pues, el pensamiento de la gente de este lugar, inferior y menos válido, creando una discriminación evidente entre personas, que se puede tachar, pues, de racista.

Espero que lean mi carta, la he hecho rápido, desordenada y no he hecho un esquema previo como mi profesora de castellano dice. Espero que sepan leer entre líneas. Que sepan ustedes, que las lágrimas que me han hecho derramar riegan mi conciencia, que reside abierta y con ansias de libertad para mi pueblo. 'Ladran, luego cabalgamos', como se dice en castellano.


Les dejo con una frase en catalán, como en su documental:

Que les meves llàgrimes de ràbia ofeguin la vostra ignorància
GADES

DEFENDAMOS O GALEGO

Discurso de Paul Auster

Non sei por que me dedico a isto. Se o soubese, probablemente non tería necesidade de facelo. O único que podo dicir, e diso estou completamente seguro, é que sentín tal necesidade desde os primeiros tempos da miña adolescencia. Refírome a escribir, e en especial á escritura como medio para narrar historias, relatos imaxinarios que nunca sucederon niso que denominamos mundo real. Sen dúbida é unha estraña maneira de pasarse a vida: encerrado nunha habitación coa pluma na man, hora tras hora, día tras día, ano tras ano, esforzándose por encher unhas cuartillas de palabras con obxecto de dar vida ao que non existe?, salvo na propia imaxinación. E por que se empeñaría alguén en facer unha cousa así? A única resposta que se me ocorreu algunha vez é a seguinte: porque non ten máis remedio, porque non pode facer outra cousa.



Esa necesidade de facer, de crear, de inventar é sen dúbida un impulso humano fundamental. Pero con que obxecto? Que sentido ten a arte, e en particular a arte de narrar, no que chamamos mundo real? Ningún que se me ocorra; polo menos desde o punto de vista práctico. Un libro nunca alimentou o estómago dun neno famento. Un libro nunca impediu que a bala penetre no corpo da vítima. Un libro nunca evitou que unha bomba caia sobre civís inocentes no fragor dunha guerra. Hai quen cre que unha apreciación entusiasta da arte pode facernos realmente mellores: máis xustos, máis decentes, máis sensibles, máis comprensivos. E quizá sexa certo; nalgúns casos, raros e illados. Pero non esquezamos que Hitler empezou sendo artista. Os tiranos e ditadores len novelas. Os asasinos len literatura no cárcere. E quen pode dicir que non gozan dos libros tanto como o que máis?

Noutras palabras, a arte é inútil, polo menos comparado con, digamos, o traballo dun fontaneiro, un médico ou un maquinista. Pero que ten de malo a inutilidade? Seica a falta de sentido práctico supón que os libros, os cadros e os cuartetos de corda son unha pura e simple perda de tempo? Moitos o cren. Pero eu sosteño que o valor da arte reside na súa mesma inutilidade; que a creación dunha obra de arte é o que nos distingue das demais criaturas que poboan este planeta, e o que nos define, no esencial, como seres humanos. Facer algo por puro pracer, pola graza de facelo. Pénsese no esforzo que supón, nas longas horas de práctica e disciplina que se necesitan para ser un consumado pianista ou bailarín. Todo ese traballo e sufrimento, os sacrificios realizados para lograr algo que é total e absolutamente? inútil.

A narrativa, con todo, áchase nunha esfera un tanto diferente das demais artes. O seu medio é a linguaxe, e a linguaxe é algo que compartimos cos demais, común a todos nós. En canto aprendemos a falar, empezamos a sentir avidez polos relatos. Os que sexamos capaces de rememorar a nosa infancia lembraremos a ansia con que saboreabamos o conto que nos contaban na cama, o momento en que o noso pai, ou a nosa nai, sentaba na penumbra xunto a nós cun libro e líanos un conto de fadas. Os que somos pais non teremos dificultade en evocar a embelesada atención nos ollos dos nosos fillos cando lles liamos un conto. A que se debe ese fervente desexo de escoitar? Os contos de fadas adoitan ser crueis e violentos, describen decapitacións, canibalismo, transformacións grotescas e encantamentos maléficos. Calquera pensaría que eses elementos encherían de espanto a un crío; pero o que o neno experimenta a través deses contos é precisamente un encontro fortuíto cos seus propios medos e angustias interiores, nunha contorna no que está perfectamente a salvo e protexido. Tal é a maxia dos relatos: poden transportarnos ás profundidades do inferno, pero en realidade son inofensivos.

Facémonos maiores, pero non cambiamos. Volvémonos máis refinados, pero no fondo seguimos sendo como cando eramos pequenos, criaturas que esperan ansiosamente que lles conten outra historia, e a seguinte, e outra máis. Durante anos, en todos os países do mundo occidental, publicáronse numerosos artigos que lamentan o feito de que se len cada vez menos libros, de que entramos no que algúns chaman a ?era posliteraria?. Poida que sexa certo, pero de todos os xeitos non diminuíu por iso a universal avidez polo relato. Á fin e ao cabo, a novela non é o único venero de historias. O cinema, a televisión e até os cómics producen obras de ficción en cantidades industriais, e o público continúa tragándollas con gran paixón. Iso débese á necesidade de historias que ten o ser humano. Necesítaas case tanto como o comer, e sexa cal for a forma en que se presenten ?na páxina impresa ou na pantalla de televisión?, resultaría imposible imaxinar a vida sen elas.

De todos os xeitos, no que respecta ao estado da novela, ao futuro da novela, sinto bastante optimista. Falar de cantidade non serve de nada cando nos referimos aos libros; porque non hai máis que un lector, só un lector en todas e cada unha das veces. O que explica o particular influxo da novela, e por que, na miña opinión, nunca desaparecerá como forma literaria. A novela é unha colaboración a partes iguais entre o escritor e o lector, e constitúe o único lugar do mundo onde dous estraños poden atoparse en condicións de absoluta intimidade. Paseime a vida establecendo conversación con xente que nunca vin, con persoas que xamais coñecerei, e así espero seguir até o día en que exhale o meu último alento.

Nunca quixen traballar noutra cousa.

ÉXITO DA CIG NA FOLGA XERAL

A Confederación Intersindical Galega avalía como un éxito rotundo a folga xeral convocada pola central sindical en Galiza este mércores 29 de setembro. Suso Seixo, secretario xeral, considera que se acadou unha participación similar á da folga xeral de 2002, superada en comarcas como Vigo, onde se superou amplamente o 80 por cento. Nas manifestacións convocadas pola central sindical, celebradas en todas as cidades e en numerosas vilas do país, a participación chegou ás 80.000 persoas. A marcha máis numerosa foi a de Vigo, onde a participación superou os 40.000 asistentes.

Na manifestación da Coruña participaron unhas 10.000 persoas; en Compostela 5.000; en Ferrol 5.000; 4.000 en Ourense, 3.000 en Pontevedra; 2.000 en Lugo; outras 2.000 en Vilagarcía e máis de 400 en Noia. En Cee xuntáronse arredor de 350 persoas na concentración convocada e en Foz, onde a protesta se desenvolveu pola tarde, participaron unhas 300 persoas.

A CIG considera de especial relevancia a incidencia da folga xeral na industria onde se superou ao igual que na construción o 75 por cento, cos polígonos industrias e as principais empresas do país paralizadas. Canto á limpeza viaria, a central sindical cifra nun 100% a incidencia da folga e entre un 80 e un 90 por cento no transporte de viaxeiros. Respecto do transporte escolar a central sindical salienta que só funcionaron os servizos mínimos.

En Ensino universitario, as tres universidades estiveron practicamente paralizadas. Canto ao ensino non universitario a incidencia da folga xeral foi superior ao 50%.

Na Banca, nas cidades o paro foi secundado por entre o 60 e o 70% e na administracións públicas rondou o 50%, aínda que a incidencia foi maior nos servizos centrais e periféricos da Xunta de Galiza onde se acadou o 65%. En concellos como o de Santiago estas cifras foron amplamente superadas acadándose o 90%.

Máis de 40.000 persoas en Vigo

A manifestación principal da CIG tivo lugar en Vigo e nela participou o secretario xeral da central, Suso Seixo. A marcha partiu pasadas as 12 do mediodía do cruce da Doblada e rematou na Porta do Sol máis de dúas horas despois. Á cabeza da mobilización unha faixa co lema “Outro modelo económico e social é posíbel. Non á nova reforma laboral” abría o paso a milleiros e milleiros de persoas que amosaron coa súa multitudinaria presenza o apoio ás reivindicacións do sindicato.

Ao remate da mobilización tomou a palabra en primeiro lugar o secretario comarcal da CIG de Vigo, Serafín Otero, quen animou a todos/as os presentes a mostrar o seu rexeitamento ás últimas medidas adoptadas polo Goberno español. Otero salientou o rotundo éxito das convocatorias de folga e manifestacións en toda Galiza a pesar da campaña de difamación dos poderes dominantes e repasou por enriba os principais ataques aos dereitos dos traballadores/as que contén.

Pola súa banda, o secretario xeral do sindicato nacionalista cualificou de exemplo de “combatividade, compromiso e dignidade” a presenza de milleiros de persoas nas rúas de Vigo “defendendo os nosos dereitos como clase e demostrándolle ao capital, ao PSOE e ao PP que non imos agochar a cabeza mentres recortan os nosos dereitos”. Incidiu en que a nova reforma laboral, o recorte dos salarios dos empregados/as públicos, a conxelación das pensións para 2011, o recorte do gasto público e as reformas pendentes como a das pensións, negociación colectiva ou prestacións por desemprego son razóns suficientes para convocar a folga xeral.

Seixo lembrou tamén durante a súa intervención que dende o primeiro momento d crise económica a CIG chamou á mobilización para esixir “reformas estruturais profundas que levasen a un cambio radical do actual modelo de capitalismo neoliberal na procura dun novo modelo económico e social máis xusto, solidario e democrático”. Neste senso, fixo fincapé en que a clase traballadora non é a responsábel da crise “pero pretenden que sexa quen a pague, mentres os culpábeis (bancos, grandes fortunas e especuladores) seguen a recibir apoios a pesar de obter enormes beneficios en plena crise”.

Finalmente, apostou por acadar maiores cotas de soberanía nacional para poder aplicar políticas propias que permitan superar a actual situación económica e animou a todos/as os presentes a prepararse “para unha dura loita a medio e longo prazo na que esta é a primeira folga xeral, aínda que non descartamos ter que convocar máis”.

110 camións participan nunha caravana en contra do Decreto do Carbón

Uns 110 camións participaron o pasado sábado 24 de setembro na caravana organizada pola CIG, a USTG, o BNG e o Concello de San Sadurniño en contra da aplicación do Decreto do Carbón e a paralización da actividade nas térmicas galegas. A marcha partiu pouco despois das 10:30 horas dende As Pontes con destino ao Porto de Ferrol, colapsando durante máis de tres horas a estrada que une ambos Concellos.

A marcha convocada o sábado pasado contra o Decreto do Carón revelouse como un éxito absoluto ao contar coa participación de máis de 100 camións e arredor de 70 vehículos de particulares, que colapsaron durante máis de tres horas os corenta quilómetros da estrada que une As Pontes e Ferrol.

Coa mobilización, convocada pola Plataforma na Defensa da Produción eléctrica, que veñen de constituír a CIG, BNG, USTG, asociacións de camioneiros e o Concello de San Sadurniño, quérese denunciar as consecuencias que a aplicación do Decreto do Carbón, que aínda non entrou en vigor á espera da resolución da Unión Europea, terá para a produción enerxética galega ao permanecer paralizada cando menos até o ano 2014.

A través da marcha pretendíase amosar ao goberno estatal o rexeitamento social que existe contra decreto do carbón, xa que se está pondo en perigo a continuidade de máis de 2.000 postos de traballo, tanto directos como dos servizos relacionadas coa actividade das térmicas galegas (carga e descarga de carbón, transporte, mantemento, limpeza, talleres, hostalería e un largo etc.), co único obxectivo de garantir a cota de mercado para a produción enerxética dun grupo de centrais españolas.

Ao remate da caravana no peirao de Ferrol, o alcalde de San Sadurniño foi o responsábel de dar lectura a un manifesto en contra do decreto, no que reclamou que se mude o texto da nova normativa para garantir a continuidade dos postos de traballo e evitar un novo Astano para a comarca.

28 anos de historia do BNG

1982. O Bloque Nacionalista Galego fúndase en setembro de 1982. A Asemblea fundacional celébrase nos días 25 e 26 de setembro participando nela diversas organizacións e colectivos nacionalistas (AN-PG, UPG, PSG, independentes...)
A fundación prodúcese nun contexto sociopolítico fondamente hostil para o nacionalismo galego sendo o exemplo máis claro a expulsión do Parlamento de Galiza dos deputados da coalición BNPG/PSG en novembro de 1982 pola defensa democrática dos principios que sustentaban o proxecto político nacionalista.

1983. Un grupo de militantes do PSG constitúen o Colectivo Socialista permanecendo no BNG fronte á decisión da dirección do partido de abandonalo.
A loita contra a OTAN e as agresións ecolóxicas que sofre Galiza (vertidos radiactivos fosa atlántica) sitúanse como o referente principal da actividade organizativa.
En abril celébranse eleccións locais, as primeiras ás que concorre o BNG, obtendo 50.491 votos e 117 concelleiros/as.
A histórica manifestación do Día da Patria Galega (25 de Xullo) culmina cunha masiva sentada de protesta contra a prohibición gobernativa de acceder ao casco histórico. Despois de cinco horas, a concentración é disolta cunha violenta carga policial. Este suceso manifesta ás claras a hostilidade na que se ten que desenvolver o nacionalismo galego.

1984. En decembro ten lugar a IIª Asemblea Nacional en Santiago de Compostela. Nesta Asemblea defínese a posición do BNG en aspectos fundamentais do seu proxecto político como o ecoloxismo, o feminismo, o ensino, a lingua, a cultura,…
Ao longo deste ano o BNG desenvolve unha inxente actividade contra o desmantelamento industrial provocado pola política de "reconversión", participando activamente nas tres folgas xerais que teñen lugar na Galiza.
O BNG desenvolveu accións de protesta contra a apropiación e manipulación dos restos mortais de Castelao recibindo como resposta unha dura represión policial. O recordo do político nacionalista foi o motivo do Día da Patria Galega, xornada na que o nacionalismo volve acceder ao recinto histórico de Compostela despois de anos de prohibición.

1985. O BNG, en consonancia co principio pacifista, promove novas marchas e mobilizacións contra a OTAN.
O BNG participa na constitución da Conferencia de Organizacións de Nacións Sen Estado da Europa Occidental (CONSEO).
Nas eleccións autonómicas de novembro o BNG obtén 53.072 votos, resultando elixido deputado Xosé Manuel Beiras Torrado.
Os resultados electorais culminan unha etapa de debate interno que desemboca na celebración dunha Asemblea Extraordinaria en Santiago o 15 de decembro, na que o BNG rectifica a súa táctica política a respecto da esixencia regulamentaria de acatar a Constitución para acceder ao Parlamento. Esta rectificación convértese nun paso fundamental para o desenvolvemento do BNG no seu obxectivo de defender os intereses de Galiza.

1986. En marzo celébrase o Referendo sobre a permanencia na OTAN, no que o BNG fai campaña a favor do non.
Nas eleccións xerais de xuño de 1986 o BNG obtén 27.049 sufraxios.
O BNG ante os actos oficiais de celebración do cincuentenario do plebiscito do Estatuto de 1936, unha vez máis obxecto de manipulación, responde con actos e mobilizacións a favor do dereito á autodeterminación.

1987. Nos días 7 e 8 de febreiro ten lugar en O Carballiño a III Asemblea Nacional. A militancia aproba os mecanismos que permitirán a actualización das tácticas e das formas de traballo político iniciando o proceso de apertura da Fronte á sociedade galega.
No marco dos actos da Mesa Pola Normalización Lingüística en defensa do idioma galego o BNG presenta a nova imaxe corporativa.
Ante as eleccións europeas de 1987, o BNG acredita na necesidade de configurar unha candidatura nacionalista unitaria para levar a voz de Galiza a Europa. As conversas entre as formacións nacionalistas non frutifican quedando o BNG como a única candidatura galega. No contexto das eleccións europeas o PCLN sitúase fóra do BNG pola decisión de apoiar a candidatura de HB vulnerando os acordos do Consello Nacional do BNG.
En xuño celébranse conxuntamente as eleccións europeas e as municipais, o BNG obtén 53.116 votos nas primeiras e 61.256 e 139 concelleiros/as nas segundas. Con estes resultados o BNG convértese na primeira organización nacionalista en número de votos.
Ante a crise que atravesan as institucións galegas, o BNG presenta en setembro un Proxecto de Lei de medidas urxentes para o desenvolvemento económico, político, social e cultural de Galiza. Este proxecto, coñecido como Lei de Bases, configúrase na estrutura sobre a que se vai edificar o programa do Bloque no marco político vixente.

1988. En xullo créase a organización xuvenil nacionalista Galiza Nova que pasa a integrarse no BNG.
Ante a vaga de lumes que asolaga Galiza, o BNG impulsa, xunto con diversas asociacións e colectivos ecoloxistas, a primeira iniciativa lexislativa popular que xorde en Galiza co obxecto de defender o patrimonio forestal galego.
A celebración do 25 de Xullo ten lugar este ano co slogan "Proxecto común", que sintetiza a liña de renovación e integración impulsada pola IIIª Asemblea Nacional.
A convocatoria das eleccións europeas para 1989 xera por parte do BNG unha iniciativa, en réxime de autoconvocatoria, para configurar un pacto político de concorrencia conxunta no que teñan cabida todas as forzas autóctonas. As diferentes estratexias políticas sitúanse por riba da defensa de Galiza provocando o fracaso da proposta.

1989. En febreiro ten lugar a IV Asemblea Nacional en Lugo. Os debates asemblearios céntranse na configuración dunha estratexia política ante a crise na que está sumida Galiza. O BNG decide presentar candidato á Presidencia da Xunta nas eleccións autonómicas en consecuencia coa nova estratexia política aprobada en O Carballiño.
En xuño teñen lugar as segundas eleccións ao Parlamento Europeo, nas que o BNG, como única candidatura galega, reforza a súa posición como a primeira forza dentro do nacionalismo con 46.052 votos.
A hostilidade fronte ao nacionalismo segue vixente manifestándose no enxuizamento do dirixente Francisco Rodríguez por uns feitos acaecidos en 1984 e carentes de fundamento.
En outubro celébranse eleccións xerais anticipadas nas que o BNG obtén 47.763 votos.
Nas eleccións autonómicas de decembro o Bloque convértese na terceira forza no Parlamento de Galiza con 105.703 votos e cinco deputados/as, conformando grupo parlamentar propio.

1990. En xuño a Comisión Permanente fai público o documento "Análise do BNG perante a situación económica de Galiza" no que se analiza a realidade galega e se considera imprescindíbel a unidade do nacionalismo galego en torno a uns principios básicos.
O slogan “Entre todos” preside o Día da Patria no que participa por primeira vez o PNG-PG.

1991. En xaneiro celébrase en Vigo a V Asemblea Nacional. Asínase o protocolo de integración de Galiza Nova no BNG.
En maio teñen lugar as eleccións municipais. O BNG presenta 162 candidaturas coas que obtén 107.932 votos e 241 concelleiros/as.
O Bloque desenvolve unha intensa campaña co slogan "Galiza autodeterminación" que culmina o 6 de Decembro nunha manifestación en Compostela na que participan máis de 10.000 persoas.
O Partido Nacionalista Galego-Partido Galeguista (PNG-PG) asina o protocolo de integración no BNG.

1992. O compromiso do BNG cos sectores produtivos galegos maniféstase no apoio e participación activa na Folga Xeral nacional do 2 de abril.
Un grupo de independentes do BNG crean o colectivo Esquerda Nacionalista.
No outono impúlsase unha campaña contra o Tratado de Maästricht, organizando actos explicativos en toda a nación sobre as consecuencias da Europa do capital.
En decembro celébrase unha multitudinaria festa en A Coruña con motivo do 10º aniversario da fundación do BNG.

1993. En marzo convócase a VI Asemblea Nacional que ten lugar en A Coruña.
O proceso de converxencia do nacionalismo avanza coa integración do colectivo Inzar, organización resultante da fusión do Movimento Comunista de Galiza e da organización galega da Liga Comunista Revolucionaria.
Ás eleccións xerais de marzo o BNG concorre co lema "Galiza con forza própria" e obtén 126.965 votos, ficando ás portas de obter representación nas provincias de A Coruña e Pontevedra.
O compromiso do BNG por unha Europa dos Pobos fundamenta a participación da organización no Forum Internacional en Dinamarca onde se reúnen organizacións e personalidades de diversos países europeos críticos co modelo de Europa consagrado polo Tratado de Maästricht.
Nos comicios autonómicos de outubro o Bloque consegue 269.233 votos e 13 deputados. O avance electoral exprésase no incremento colleitado nas cidades nas que se converte na segunda forza política.

1994. O avance na unidade do nacionalismo no plano político plásmase no plano sindical coa reunificación do sindicalismo nacionalista que culmina este ano coa fundación da Confederación Intersindical Galega (CIG).
Nas eleccións europeas de xuño o BNG obtén 139.221 votos.
O Día da Patria adícase á conmemoración do 50º aniversario do "Sempre en Galiza" de Castelao, obra central do nacionalismo contemporáneo.
A integración de Unidade Galega en decembro culmina o proxecto de unidade do nacionalismo iniciado en 1982.

1995. As eleccións municipais de maio supoñen a consolidación do avance do BNG, nas que obtén 208.098 votos e 428 concelleiros/as.
En Decembro celébrase na Feira de Mostras de Ferrol a VIIª Asemblea. A definición dos criterios de actuación do BNG nas Cortes Xerais e os eixos que deben artellar unha alternativa de goberno en Galiza van centrar os traballos asembleares. No plano organizativo, nun paso máis cara á consolidación organizativa, apróbase o desenvolvemento dos Estatutos orixinarios.

1996. Nas eleccións xerais de marzo o BNG obtén 220.147 votos, conseguindo por vez primeira na súa historia dúas actas de deputado -Guillerme Vázquez e Francisco Rodríguez-.
A actuación organizativa e política vai dirixida neste ano a estabelecer un contacto directo coa sociedade co obxectivo de conformar unha alternativa ao desgoberno do Partido Popular. En outubro celébrase un acto masivo en Compostela no que se presenta a alternativa e a Xosé Manuel Beiras como candidato á presidencia da Xunta.

1997. O BNG concorre ás eleccións autonómicas de outubro cun programa de goberno e acada un éxito sen precedentes ao conseguir 395.435 votos e 18 deputados, converténdose na segunda forza política de Galiza.

1998. En xuño ten lugar en Ourense a VIIIª Asemblea Nacional. Esta Asemblea marca un fito no desenvolvemento da organización xa que nela se adecúan as estratexias políticas á súa condición de alternativa de goberno.
Unha das consecuencias desta Asemblea é a sinatura da Declaración de Barcelona, xunto con PNV e CDC, como entente na defensa do recoñecemento do carácter plurinacional do Estado. A esta Declaración séguenlle a de Gasteiz e a de Compostela, que afondan nos acordos de Barcelona.

1999. En maio o BNG impulsa a creación da Fundación Galiza Sempre como mecanismo para promover todo tipo de actividades que contribúan a profundar no coñecemento da realidade galega e ao desenvolvemento do pensamento político, social, cultural e económico da nación.
O BNG volve concorrer en solitario ás eleccións europeas de xuño obtendo 349.079 votos e por vez primeira un deputado no Parlamento Europeo, na persoa de Camilo Nogueira.
Nas municipais obtéñense 290.187 votos e 585 concelleiros. Estas eleccións supoñen un avance cualitativo xa que se entra no goberno en cinco das sete cidades galegas, en tres delas ocupando a alcaldía.

2000. Nas eleccións xerais o BNG obtén 306.268 votos e 3 deputados. Anxo Quintana é designado senador polo Parlamento de Galiza. O BNG, xa que logo, alcanza pola primeira vez representación na Cámara Alta, completando deste xeito a súa presenza en todos os foros.
O BNG convértese en membro de pleno dereito do Partido Democrático dos Pobos de Europa-Alianza Libre Europea. En maio constitúese no Parlamento Europeo o Intergrupo de nacións sen Estado, sendo nomeado presidente do mesmo Camilo Nogueira.
En xuño preséntase en Compostela o manifesto “Un compromiso responsábel co país”, no que o BNG establece un diálogo aberto coa sociedade para construír a alternativa de goberno na Galiza.
O BNG participa activamente nas actividades da “Marcha Mundial de Mulleres”con delegación propia nas manifestacións que teñen lugar en Bruxelas e Nova York.
O BNG presenta o seu novo sitio web, www-bng-galiza.org.

2001. En xaneiro o BNG presenta unha moción de censura ante o desleixo da Xunta fronte ao problema das “vacas tolas”.
O BNG participa como anfitrión no Encontro do Intergrupo de Nacións sen Estado no Parlamento europeo celebradas en Compostela.
En febreiro ten lugar en Compostela a IXª Asemblea Nacional, na que se reforza o BNG como alternativa de goberno dotada dun programa e dun proxecto único para Galiza.
O Bloque participa activamente na folga de xuño contra os recortes sociais promovidos polo Goberno de Aznar.
En outubro celébranse as eleccións autonómicas nas que o BNG obtén 346.423 votos e 17 deputados e deputadas manténdose como segunda forza no Parlamento de Galiza. Os comicios teñen lugar nun contexto mediatizado pola ofensiva ideolóxica contra os nacionalismos despois dos atentados do 11 de setembro.
O BNG participa activamente nas masivas mobilizacións contra o proceso de privatización da educación e invasión da autonomía universitaria através da nova Lei Orgánica de Universidades (LOU).

2002. En abril o BNG celebra en A Coruña a X Asemblea Nacional. Nesta Asemblea adóptanse resolucións significativas como a substitución da Permanente pola Executiva Nacional que pasa a ser un órgano elixido pola Asemblea.
O Bloque apoia a folga xeral do 20 de xuño contra o decreto do Goberno Central de reforma do sistema de cobertura do desemprego.
A Fundación Galiza Sempre, en colaboración con Galiza Nova, organiza os días 24 e 25 de xullo a primeira edición do Festigal, un evento que se converterá nun referente a nivel nacional.
En setembro faise público o documento “Galiza merece máis”. Neste documento o BNG fixa a súa posición a respecto do incremento do autogoberno de Galiza na perspectiva do pleno recoñecemento do carácter plurinacional do Estado español.
Celébrase en Vigo o Acto de Conmemoración do XX aniversario da fundación do BNG.
O BNG, ante a neglixente xestión da catástrofe ecolóxica producida polo buque Prestige, apoia a autoorganización do pobo galego esixindo a depuración de responsabilidades políticas e solucións para reparar os danos e impedir que catástrofes desta caste volvan producirse. A iniciativa do BNG é respondida por numerosas entidades asociativas de Galiza. Desta iniciativa xorde o 21 de Novembro a Plataforma Cidadá Nunca Máis que se converterá na expresión cívica do pobo galego aglutinando ao seu redor a centos de entidades e a un movemento social dunha dimensión até entón descoñecida no país. O 1 de decembro Santiago acolle a maior manifestación da historia de Galiza, na que 200.000 persoas berran “Nunca Máis” ante a situación xerada.
A indignación social ante o comportamento do Goberno e da Xunta culminan na presentación dunha moción de censura ao presidente Fraga que se debaterá no Parlamento de Galiza o 12 de Decembro.

2003. Ante o desleixo e a manipulación, o BNG participa como parte activa nas leccións de dignidade colectiva na masiva manifestación das “maletas” celebrada o 9 de Febreiro na Coruña e na marcha a Madrid do día 23, que congregou centos de miles de galegos na capital do Estado.
O BNG impulsa iniciativas en todos os ámbitos fronte á invasión de Iraq, como expoñente da guerra imperialista.
Nas eleccións municipais o BNG presenta 307 listas e obtén 325.331 votos e 595 concelleiros/as, pasando a formar goberno en 42 Concellos (19 alcaldías). O resultado obtido na provincia de A Coruña sitúa o BNG nunha posición central para impulsar o cambio na Deputación de A Coruña accedendo ao cogoberno. Estas eleccións supoñen un novo fito para o Bloque obtendo o mellor resultado da súa historia nunhas eleccións locais.
En novembro celébrase a XI Asemblea Nacional na que se elixe a Anxo Quintana como novo Portavoz Nacional e candidato á Presidencia da Xunta ao obter 1.700 votos fronte aos 600 de Camilo Nogueira. Xosé Manuel Beiras pasa a ser elixido Presidente do Consello Nacional.

2004. As eleccións xerais de marzo celébranse nun clima fondamente constrinxido polo brutal atentado terrorista do 11-M en Madrid;, neste contexto o BNG resiste a deriva bipartidista obtendo 208.688 votos e mantén dous deputados no Congreso.
O BNG concorre ás eleccións europeas de xuño na coalición Galeusca-Pobos de Europa obtendo na Galiza 141.756 votos, máis do 12% dos válidos. A redución do número de eurodeputados correspondentes ao Estado incide negativamente na perda do representante do BNG.
En xullo preséntase o documento de bases para un novo Estatuto de Nación para Galiza, no que se conteñen os criterios que deben orientar o proceso de reforma estatutaria. Este documento desenvólvese no Foro polo Novo Estatuto con representantes de distintos ámbitos sociais e profesionais, coa finalidade de dotar ao BNG de achegas e de implicar á sociedade neste debate fundamental.

2005. En xaneiro faise pública a Declaración de Rianxo na que se reclama un acordo para avanzar no recoñecemento do carácter plurinacional do Estado español, ao tempo que se fai un chamamento ás demais forzas políticas de Galiza para acadar un compromiso para dotar a Galiza dun Estatuto de nación.
En febreiro o Foro polo Novo Estatuto presenta á sociedade e achega ao BNG as súas propostas.
O Estado convoca un referendo para ratificar a Constitución Europea. O BNG, consecuente coa súa posición política e co seu compromiso histórico con Galiza, defende o voto negativo ante un modelo de construción europea dirixido polo capital transnacional e enfrontado á Europa dos pobos.
En xuño celébranse eleccións autonómicas, nas que o BNG obtén 311.954 votos e 13 actas no Parlamento. O escenario resultante das eleccións representou un cambio cualitativo que abriu novas oportunidades para o Bloque. O BNG forma parte do goberno da Xunta por vez primeira na súa historia. O reparto do poder no acordo de goberno co PSOE deixa ao BNG coa Vicepresidencia e con catro consellerías. O Portavoz Nacional, Anxo Quintana, convértese no Vicepresidente da Xunta e no referente do nacionalismo no goberno. Fernando Blanco, Ánxela Bugallo, Teresa Táboas e Alfredo Suárez Canal completan o primeiro gabinete con presenza nacionalista.
A aposta do BNG polo Estatuto que lle corresponde a Galiza culmínase en decembro nunha Convención Nacional na que se presenta o texto articulado do Estatuto de Nación.
O BNG participa na Asemblea Xeral de Galeuscat en Madrid, que marca o inicio dunha nova andaina da alianza.

2006. En xaneiro fúndase a Tribuna Galeuscat dotándose de órganos permanentes de coordenación parlamentar nas Cortes Xerais.
En abril ten lugar a Convención Nacional pola Lingua na que se actualiza a posición e actuación do BNG neste ámbito e se define a acción institucional e social precisa para avanzar de xeito real e efectivo na normalización do galego.
O arranque da campaña do 25 de xullo tivo lugar o 28 de xuño, coincidindo co 70º aniversario do plebiscito do Estatuto de autonomía do 36, coa presentación en Santiago da Alianza Galeuscat, que contou coa presenza dos líderes do BNG, PNV e CiU e numerosa asistencia representativa do mundo social en Galiza.
Nos días 2 e 3 de decembro celébrase a XII Asamblea Nacional nun contexto moi definido pola posición do BNG como forza de goberno. Nesta Asemblea concorren catro listas para o Consello Nacional obtendo todas elas representación grazas aos mecanismos de democracia interna vixentes no BNG..

2007. En maio teñen lugar as eleccións municipais, nas que o BNG consegue 315.449 votos e 661 concelleiros e concelleiras. Este resultado tradúcese en 32 alcaldías e 37 cogobernos. O BNG consegue o maior número de representantes nas institucións locais da súa historia, sendo un indicador máis do reforzamento social da organización nacionalista. O avance da organización nestas eleccións maniféstase tamén no acceso ao cogoberno da deputación provinciais de Lugo.
A presenza do Bloque en Madrid vai supor un avance sen precedentes para situar a Galiza no lugar que lle corresponde no Estado, saldando parte da débeda histórica, desbloqueando a transferencia de competencia e conseguindo melloras orzamentarias significativas.

2008. Nas eleccións xerais de marzo o BNG obtén 212.543 votos o que lle permite manter a súa presenza nas Cortes do Estado e a posición inquebrantábel de defensa dos intereses galegos en Madrid.

A leción de anatomía do doctor Tulp

Excelente retrato de grupo encargado en 1632 polo doutor Nicolaes Tulp, no que aparece representada unha lección pública de anatomía, costume habitual naquelas datas para demostrar a sabedoría de Deus ao crear ao home. Vemos ao doutor Tulp co seu chapeu, reflexo do seu cargo, cunhas pinzas na man dereita, mostrando aos seus alumnos a disección dun brazo, os tendóns e os músculos. O corpo do morto no que se realizan as prácticas é o dun coñecido criminal ajusticiado; detrás del sitúanse sete alumnos do doutor que escoitan atentamente a lección, destacando o realismo das figuras a través das súas expresións: sorpresa, entusiasmo, atención... As miradas de cada unha das figuras falan por si soas e fan que o espectador senta protagonista tamén da escena e intégrese na lección, ampliando así a aula de Tulp á sala onde se expón o cadro. As figuras apiñadas en torno ao cadáver supoñen unha novidade, xa que nos retratos de grupo anteriores, pintábase ás persoas en fila; ao colocalas así, Rembrandt ofrece unha maior sensación de realismo. O pintor está interesado nos contrastes lumínicos que provoca unha luz potente e clara, que ilumina unhas zonas e deixa en profunda sombra o resto do espazo, segundo indicaba a teoría tenebrista que traballaba por estas datas. O colorido escuro tamén é característico da técnica tenebrista, pero ademais hai que destacar a austeridade cromática dos traxes daquela época, animada polos pescozos e puños brancos. Os detalles dos pescozos e as roupaxes ou os libros demostran a altísima calidade do artista, que triunfa en Amsterdam grazas a estes traballos.

Morre Labordeta

Labordeta (Zaragoza, 1935) está considerado como un dos máximos representantes da cultura e o nacionalismo aragonés. Licenciado en Filosofía e Letras pola Universidade de Zaragoza, frecuentou nos seus anos de estudante tertulias nas que coincidían representantes da cultura aragonesa da segunda metade do século XX.

Os seus primeiros pasos literarios deunos na revista Orejudín, editada entre 1958 e 1959. E as súas primeiras obras -contos, poemas e artigos- publicounos ao amparo da Tertulia do Café Niké e a Oficina Poética Internacional (OPI).

A súa traxectoria docente iniciuouna como lectorado na Universidade de Provence (Francia), para pasar a ser profesor de Secundaria de Xeografía, Historia e Arte en Teruel logo de aprobar unhas oposicións.

Cantautor

Como cantautor está considerado o pai da Canción Aragonesa, movemento xurdido no ano 1968 coa publicación dun disco de Labordeta e varios dos seus alumnos.

A principios dos anos 70 do século pasado participou na fundación e desenvolvemento do xornal quincenal Andalán, voceiro da conciencia aragonesista de esquerdas, coincidindo co seu desprazamento a Zaragoza como profesor.

Nos anos 80 o mestre Labordeta deixou a docencia para adicarse profesionalmente á música, labor que compaxinou coa interpretación en cine e televisión e a redacción de artigos e columnas xornalísticas.

Co programa Un país en la mochila (1995), serial de 29 capítulos escrita e dirixida polo finado, deuse a coñecer entre o gran público mentres amosaba as zonas rurais máis descoñecidas do Estado español.

Os poemarios Sucede el pensamiento (1959), Dulce sabor de días agrestes (2004), a novela Cada cual que aprenda su juego (1974) e os libros de memorias Aragón en la mochila (1983) e Regular, gracias a Dios (2010), destacan na súa faceta literaria.


Deputado da Chunta Aragonesista

Nos últimos anos da súa vida Labordeta destacou como deputado da Chunta Aragonesista (CHA) nas Cortes de Aragón e no Congreso dos Deputadso, onde foi o voceiro do Grupo Mixto e consagrouse como político de referencia entre os anos 2000 a 2008.

Nestes anos converteuse no representante do nacionalismo aragonés a nivel estatal grazas á súa oposición á Guerra de Irak ou Plan Hidrolóxico Nacional do Goberno de Aznar.

Malia o seu compromiso Labordeta deixou a política cando lle foi detectado un cancro de próstata para adicarse a escribir e gozar da súa dona e tres fillas.

A síndrome Belén Esteban

"Como profesora, as preguntas dos alumnos que máis me custa responder convincentemente son sobre porqué hai que estudar cousas que a eles lles parecen inútiles ou absurdas, como a Historia ou a Xeografía. Eu teño claro que me achegan a min, pero de todas as razóns que hai para estudar estas cousas, eu fágolles fincapé no necesarias que son estas disciplinas para comprender o mundo no que viven: as coordenadas de espazo e tempo, que á fin e ao cabo son as que tratan a Xeografía e a Historia, axúdannos a coñecer o sitio que ocupamos no mundo e a comprender de onde veñen todas as nosas realidades. Que todo iso lles pode parecer alleo e absurdo, pero que moitas das cousas que estudan teñen que ver coa súa vida real e que, queiran ou non, aféctanlles.

Por exemplo, queres saber por que tes ao teu lado a un compañeiro que vén de Ecuador? por que fala o mesmo idioma que ti? queres entender por que un señor, por nacer co apelido Borbón, vai ser "rei" e o Estado Español vaille a dar moita pasta (que virá dos impostos que ti pagues de maior)? por que o que digan uns señores europeos en Bruxelas vai repercutir - e moito - na túa vida? Todo iso é xeografía. Todo iso é Historia.

Algúns entenden que quero dicir, outro non. Eu non levo mal as preguntas, as protestas... son críos. É normal. Onde me desarman do todo e déixanme sen respostas é cando me din que todo iso lles dá igual. Que para que queren saber onde está Marrocos, se non van ir nunca. Para que coñecer o tipo de eleccións que hai en España, se eles non teñen a intención de votar xamais. Que lles escorrega que haxa unha guerra en Iraq, que media África estea a morrerse de fame ou que a Unión Europea diga "bla". Se nin sequera interésalles iso, imaxinádevos o complicado que me resulta facer que se interesen polo que facían señores de fai cinco séculos, por moi apaixonante que eu tente pintalo.

E, O que levo peor con diferenza, é esa actitude de orgullo co que exhiben a súa ignorancia e a súa cortedad de miras. Esa actitude de "non serve para nada, non me interesa. Iso que contas e ao que dedicas a túa vida é unha merda. Eu quero xogar á Play/ irme de compras ao Centro Comercial e xa". Téñena comigo, que ensino Historia, pero tamén que os profes de lingua, de bioloxía, de matemáticas. O desprezo polos libros, pola arte, pola Cultura, polas Ciencias... non é algo tan raro, e pode comigo.

Ultimamente esa actitude está máis de moda que nunca. Temos unha perfecta encarnación na ditosa Belén Esteban, que non sabe nada, non quere saber nada e se jacta diso. A mala educación, a zafiedad e a ignorancia postos nun pedestal día tras día. Todo o mundo apláudea porque ela é auténtica" (signifique o que signifique iso). Coñezo a moita xente á que lle gusta ver á Esteban e é curioso, porque hai toda clase de persoas entre o seu público. Entre eles, os que máis me chaman a atención son dous tipos: a xente que ten (ou cre que ten) máis educación que ela e vea como un divertimento, mesmo algúns como un consolo (eu son mellor que ela), ou os que son como ela, que viron como a ignorancia e a mala educación tamén pódenche facer triunfar na vida e que hai que sentirse orgulloso diso. Iso dáme medo: que se estenda e que sirva de exemplo a máis bobos, que opinen que o non saber nada é estupendo. Que o presumir de ser zafio e inculto convértase en politicamente correcto e sexa ben visto.

"Eh, que eu non quero axuda de ninguén, que non necesito axuda, leite" di a Esteban nun momento deste catro minutos de despropósitos. "Como eu non pillei esa revolución -o industrial- tres narices impórtame"- un argumento que podería empregar un dos meus peores alumnos.

En fin... o grande é que estou convencida de que a maior parte do público (e moitos dos das mesas) non tiñan nin idea de que a moza estaba a meter a gadoupa até o fondo e máis aló e rían e aplaudían porque o dicía o rexedor.

Entendédeme: eu non critico á xente que non sabe. Eu non sei moito de tantísimas cousas... tampouco creo que teña que ser motivo de vergoña o non estudar, o non falar correctamente ou o ter lagoas de coñecemento. O que me rebenta é a actitude contraria, a exhibición con orgullo da ignorancia e o menosprezo a calquera cousa que cheire a sapiencia. Dóeme o desprezo á educación, en todos os seus sentidos. Dóeme... e dáme unha pena que morro."

Que supón a reforma laboral para o estudantado?

A mocidade, o estudantado, sitúase no albo da crise económica, existindo unha preocupante relación entre o nivel de formación e a calidade do emprego. Por iso, cómpre facer fincapé na necesidade de que se artellen políticas que atallen o fracaso escolar. Cómpre salientar que en Galiza un 26,7% dos alumnos non remataron a ESO, fronte, por exemplo, ao 14,3% de Euskadi.

Porén, as medidas recollidas na reforma laboral non van dirixidas a solucionar ningún destes problemas: nin o desemprego, nin a temporalidade, nin os salarios, nin a formación. Un dos feitos máis sangrantes da reforma laboral son as novas bonificacións e subvencións ás empresas, a través do contrato para a formación que aumenta dos 21 aos 24 anos, eximindo totalmente ás empresas das cotizacións á Seguridade Social, eliminando os custes da formación teórica nas empresas de menos de 50 persoas e subvencionando a reconversión destes contratos en indefinidos.Non ten xustificación algunha a decisión de aumentar a idade, agás a interese empresarial en contratar man de obra barata. Este tipo de contratos dan lugar a todo tipo de abusos, porque a formación teórica na realidade non se imparte na grande maioría dos casos e porque a remuneración garantida é baixísima, xa que para o 1º ano se lle pode descontar do SMI o tempo dedicado á formación (mínimo dun 15%) e para o 2º ano de contrato o salario garantido será o SMI, con independencia do tempo dedicado á formación.

Parello a isto, déixanse esmorecer os servizos públicos de emprego mentres legalizan as axencias de colocación con ánimo de lucro e se xeneraliza a actuación das ETTs, coa consecuente precarización e abusos ás que estas someten ao conxunto das mozas e mozos que acceden ao emprego a través desta modalidade de contratación (falta de inversión na formación das e dos traballadores, inestabilidade, sinistralidade, menores retribucións, dobre sometemento á patronal, etc.).

Deste xeito, só coa mobilización activa do estudantado e da mocidade en xeral se poderá frear este gravísimo ataque aos nosos dereitos, así, a folga xeral é imprescindíbel para pararlle os pés ao goberno central e a un goberno galego incompetente máis aínda desde a firme convencemento de que somos os estudantes de hoxe, non os precarios de mañá. Así, o 29 de setembro nin un só estudante nas aulas!

Neira, o oportunismo e a Comunidade de Madrid

Todos recordamos o que lle ocurriu ao profesor Neira cando defendeu a unha muller que estaba a ser agredida pola súa parella. Ese home foi cesado do seu cargo no Obervatorio Rexional da Violencia de Xénero.

Cando lle preguntan si vai a deixar de beber contesta "Si no puedes pegarte un revolcón con una señora y, encima, no puedes tomarte un vino, no quiero vivir. Estas palabras poden ser tildadas de machistas e ignorantes.

Hai tamén un tempo, un home subsahariano defendeu a unha muller que estaba sendo atacada no metro, e como consecuencia, caeu ás vías e perdeu unha perna.

Ofrecéronlle saír na televisión e negouse rotundamente, non quería ser protagonista, só fixo o que pensou que debía facer.

Ninguén pode negarlle a Neira que fixo o que debía defendendo a esa muller e que merece un recoñecemento polo mesmo, pero logo de pasar isto, cada vez que abría a boca saía un home violento e que non merece ningún cargo público.

Creo que para calquera persoa que teña dous dedos de frente, Neira non é un heroe, senón un oportunista que logo de realizar un acto heroico, que non nego, é nomeado cargo público, cando hai miles de persoas que cada día loitan contra a violencia de xénero.

O cargo que este “señor” ocupaba, meréceno miles de mulleres e de homes que adican o seu tempo a axudar a mulleres maltratadas, a concienciar á sociedade sobre o maltrato e que sendo claros, non son oportunistas violentos que poñen en risco a seguridade das persoas tomando “una copa de vino y un licor”.

Torna el regionalisme?

Què ràpid es posen d’acord quan es tracta d’impedir la normalització del país, que ràpid que metabolitza el consens de la gent d’ordre quan es tracta de deixar de viure en una colònia, del Primer Món efectivament, però al capdavall colònia! Francesc de Carreras, Vidal Quadras i Duran Lleida estan d’acord, no podria ser d’altra manera, alhora de posar el crit al cel davant l'exigència que els professors d’universitat que treballen i es volen quedar a viure a casa nostra, coneguin la llengua catalana.
Segons ells, això farà que el talent defugi el nostre país! I que la nostra universitat sigui provinciana i localista. Paradoxalment són els mateixos que s'erigeixen en els principals defensors de les províncies i si no recordem el debat de la Llei de Vegueries.
Com sempre però, ho fan de forma barroera i demagògica, perquè no s’han llegit (o no han volgut) la iniciativa. La proposta que fa el govern català en forma de Decret està consensuada amb els rectors i permet que els que venen per un període de temps curt o esporàdic en restin el marge. Cap persona de prestigi que ens visiti ocasionalment entrarà en aquesta norma que fixa que aquells que es vulguin quedar a treballar a la universitat catalana tinguin un marge de dos anys per entendre el català.
I dic entendre, perquè el fet que molts ciutadans del nostre país —que paguen religiosament la matricula a la universitat— després veuen que el seu examen, treballs o preguntes a classe no es poden fer en la llengua pròpia de Catalunya perquè pot passar que el docent no la conegui. Talment com ens passa amb el cinema i per això hem fet la llei.
El que volem és senzill i no hauria d’aixecar tanta suspicàcia en gent que milita en les files del catalanisme. Sempre dic que hi ha temes que no haurien de ser objecte de discussió entre nosaltres: deixar de ser estrangers al nostre país i viure amb naturalitat en la nostra llengua.
Perquè el nostre crim, per a alguns, és deixar el “depèn de tu” de CiU per actuar des del Govern i deixar d'espolsar-nos el problema per traspassar-lo als ciutadans, “que es parli català depèn de tu” deia l’espot de l’època pujolista. Doncs bé s’ha demostrat que no hi ha prou i que el govern ha d’actuar, en aquest cas legislar.
I això, amics meus, ho hem fet i ho estem fent de la mà d’un govern d’esquerres que determinats cercles nacionalistes consideren impur o il•legítim. La veritat, però, és que si hagués seguit governant la nostra dreta encara estaríem instal•lats en el liberalisme lingüístic, és a dir, que la llengua més forta vagi fent, en aquest cas el castellà, una llengua global que res ha de témer, perquè en tot cas depèn de la gent!
La pregunta que ens hem de fer, no obstant, és perquè CiU calla o juga a l’ambigüitat i posa pals a les rodes, per acabar sempre votant-hi a favor amb la boca petita, amb les lleis del Cinema, Educació o Acollida o aquest mateix decret sobre el nivell de suficiència a la universitat, que oficialment equival al nivell C, i no diuen què farien ells si governessin. És lògic i semblaria el més normal que els qui volen ser alternativa política expliquin què farien ells si gestionessin les decisions de l’executiu català. En l’àmbit de la llengua i la cultura ni ho han fet ni ho faran. Vint-i-tres anys en són un exemple clar, i no els hem de blasmar per això. El PSC de governar sols o amb CiU tampoc ho farien.
Per això necessitem una ERC forta, perquè sense nosaltres aniríem enrere i tornaria el “depèn de tu”, i molts de nosaltres portem molts anys de defensa i feina per l’ús social de la llengua catalana, per veure com és malmet tant d’esforç generacional en mans de gent que s'aferra a una mena de liberalisme lingüístic com a pretext. Per això, alguns, molts, volen debilitar Esquerra i xalen amb determinats vaticinis demoscòpics, que de fet l’únic que demostren és que malgrat tot, l’única opció independentista segura, l’única palanca seriosa i útil a la política catalana és el partit de Macià i Companys. No serem nosaltres qui farem el caldo gros al regionalisme. Si Esquerra es forta Catalunya és més lliure. I evidentment els ciutadans catalans són més lliures perquè són una mica menys estrangers en el seu país.

Chamamento á continuidade de A Nosa Terra

"A Nosa Terra, a cabeceira histórica do xornalismo en galego, debe seguir activa no mapa da comunicación do século XXI", é o título da carta aberta que un grupo de persoas que formaron parte da equipa que recuperou a cabeceira de A Nosa Terra en 1977, veñen de facer pública.

"A histórica cabeceira A Nosa Terra é todo un símbolo na traxectoria do Xornalismo en galego. Trátase non só dun medio que empregou a lingua galega e empuñou a defensa do idioma propio para cubrir un espazo na oferta informativa galega, o que o converteu no principal canal de expresión dos intelectuais galeguistas durante case un século, senón que, á marxe da liña concreta que seguiu en cada momento, representa unha forma de entender o Xornalismo comprometido co país, cunha visión crítica e aberta ao debate.

"O equipo que con Margarita Ledo como directora e principal impulsora dun renovado proxecto que puxo en marcha A Nosa Terra na súa actual etapa no ano 1977, logo dos anos escuros nos que apareceu de xeito irregular no exterior ata esmorecer, expresa o seu apoio a continuidade e mellora do proxecto ao tempo que anima aos actuais responsables do equipo informativo e da empresa para que articulen unha alternativa que faga posible salvar a cabeceira e recuperar o seu papel central, no marco da diversidade informativa, no Xornalismo galego.

"Quen nalgún momento da súa vida traballou no xornal A Nosa Terra non pode esquecer as achegas que esta cabeceira fixo ao Xornalismo en galego e as que aínda debe facer neste século XXI marcado pola complexidade. Este é o principal motivo do noso apoio firme a continuidade dunha cabeceira necesaria para o Xornalismo galego actual".

O escrito está asinado por Margarita Ledo,Xosé Ramón Pousa, Antón Galocha, Xosé López, Marita Otero, Lois Celeiro, Pepe Barro (deseñador) e
Fernando Bellas (fotógrafo). Os oito asinantes formaron parte do equipo de redacción (textual e gráfica) que puxo en marcha o semanario no ano 1977 e da súa fase de lanzamento. A directora do semanario e autora do proxecto xornalístico para recuperar a cabeceira foi Margarita Ledo Andión, na actualidade Catedrática de Comunicación Audiovisual na Universidade de Santiago de Compostela.

Os medios en galego importan

Un país é o que fala. Galicia é o Galego. Ninguén pode matar unha lingua. Pero é moi fácil deixala morrer de inanición e abandono. Todos somos responsables de que a nosa lingua reciba a xustiza que merece e as oportunidades que se lle negaron na historia. Que haxa medios en galego importa. Resulta imprescindible para que a nosa lingua viva e medre con futuro. Apoiar ós medios en galego é axudarnos a nós mesmos e o que somos. Resulta cínico e irreal esperar que anos de intervención do mercado a favor do castelán vaian corrixirse sos. Alguén ten que facelo e ten que facelo agora.

Ningunha administración pública deste país pode declararse allea ou ausente cando pechan un trás doutro os xa poucos medios que apostaban pola nosa lingua. Ningunha administración pública pode dicir, sen faltar á verdade, que fixo todo o que podía facer, ou que non hai recursos porque estamos en crise. Demandamos do goberno que poña a vontade política e os recursos que non dubida en poñer para axudar a outros sectores ou medios que non o precisan tanto. Demandamos das administracións públicas que tome a decisión de axudar ós medios en galego porque é xusto, porque o merecen e porque se lles debe.

Ningún lector ou espectador deste país pode tampouco declararse alleo ou ausente cando pechan un trás outro os medios que se fan na nosa lingua. Os únicos que realmente poden garantir o futuro de calquera medio son os lectores, as audiencias e os anunciantes. Algo falla nun país onde tanta xente se declara amante da súa lingua ou tantas empresas utilizan a galeguidade para posicionarse nos mercados, pero logo non hai nin lectores nin anunciantes para os medios que se fan en galego. A desaparición dos medios no noso idioma non é un problema nin unha responsabilidade da administración, é un problema e unha responsabilidade de todos.

Estatuto de Galiza

O BNG presentou hoxe en sociedade a súa proposta de Novo Estatuto para Galiza co que se persegue dotar á Xunta de Galiza de máis ferramentas para saír da crise económica e defender a identidade e os sectores produtivos galegos.

O texto, froito dun longo traballo no que participaron homes e mulleres de dentro e de fóra do BNG de recoñecido prestixio, foi presentado esta mañá en Santiago de Compostela a unha ampla representación da sociedade galega.

O portavoz nacional do BNG, Guillerme Vázquez, subliñou na súa intervención que “o actual marco estatutario revélase absolutamente insuficiente, cun autogoberno raquítico, mal financiado e cun abano competencial moi limitado e permanentemente exposto á invasión estatal” .

Mostrouse convencido de que “son as regras de xogo que nos impoñen, entre elas unha limitade capacidade de autogoberno, as que nos impiden acadar niveis de desenvolvemento económico e social semellantes aos dos países máis desenvolvidos do noso entorno”.

Neste sentido, defendeu a necesidade de “erguer un potente movemento social en defensa dun novo status para Galiza” porque “ou Galiza se sobe ao tren do futuro ou ficará como hoxe está, a efectos prácticos, na 2ª división estatal”.

A Historia, os homes e o tempo

A historia é unha ciencia social que estuda o pasado para tratar de comprender o presente e, en consecuencia, proxectarse ao futuro. É dicir, o obxecto de estudo dun historiador é o pasado dunha sociedade e un podería preguntarse cal é o sentido daquilo, Seica só pola mera observación ou contemplación do que fixeron os nosos antepasados?, Seica para refuxiamos en museos ou en bibliotecas e arquivos illados do presente?, Só polo pracer de estar de escavación en escavación desenterrando cadáveres e cerámica rota?, ou Só para exhibir unha erudición desmedida e unha gran memoria?

Pensamos que non. A Historia, moi pola contra, é unha disciplina que está absolutamente vinculada ao presente, aos problemas da actualidade. Os homes e as sociedades temos asuntos por resolver, preguntas, dúbidas que requiren respostas e que xeralmente afloran en momentos de crises. Nestes casos, é sintomática a necesidade de saber as causas que produciron ou conduciron a determinadas situacións, e é cando a historia demostra a súa utilidade ao brindar explicacións do por que das cousas. A historia adoita dar respostas ás interrogantes do presente. En consecuencia, podemos concluír que cada xeración de historiadores ofrece respostas diferentes ás inquietudes propias dunha época.

Os homes e as sociedades adoitamos ser inconformes e constantemente estamos a soñar cun futuro mellor no que os problemas estean resoltos. Neste sentido, a historia ao ofrecer explicacións do por que das cousas, indirectamente está a ofrecer solucións para mellorar ou tentar unha mellor construción das sociedades. Por iso, aínda que é certo a historia estuda o pasado, está comprometida coas vicisitudes do presente e cos soños do futuro.

Que é entón a Historia e para que serve?

Fagamos unha pequena enquisa entre os nosos amigos, profesores e parentes, e preguntémoslles: Que é a Historia? Os nosos avós, incluso os nosos pais e mestres talvez dígannos que a historia é a narración dos grandes sucesos como batallas, descubrimentos xeográficos, fundacións de cidades. Tamén dirían que trata acerca dos grandes homes que foron presidentes, reis, exploradores, xerais. E poderían afirmar que estudar historia é aprender de memoria unha serie de datas e nomes.

Seguramente isto resúltanos non só moi aburrido se non que nos fai sentir que ten pouco que ver connosco e as nosas vidas. O máis probable é que nin nós nin os nosos pais estivésemos nunha batalla, nin descuberto algún continente ou río, ou sequera visto a un rei. Que quere dicir isto? Que nós estamos fóra da historia? Da maneira como nolo expoñen poderiamos pensar que isto é así, pero, por sorte, non é verdade.

Por que os nosos libros de historia falan sempre de acontecementos e personaxes? Porque quen os escribiron decidiron que eses acontecementos e eses personaxes son importantes. Cando o historiador realiza o seu traballo, escolle non soamente un tema, senón tamén elixe a información coa que vai escribir sobre ese tema.


Ademais do historiador que investiga sobre feitos e mentalidades de todos nós, dunha ou outra forma, ingresamos a participar da historia mediante a adquisición do coñecemento histórico, sexa pola aprendizaxe indirecta dun capítulo dela ou pola participación directa en determinados acontecementos. De maneira que, na práctica social, estas adquisicións pódense converter nunha apropiación persoal da historia, e por medio de novas aprendizaxes e vivencias pode desenvolverse un proceso máis ou menos consciente nos suxeitos individuais e colectivos que lles oriente a ter un rol de actores e construtores da historia presente e futura.

Cremos pois que a Historia fálanos da maneira como os seres humanos habemos formado o mundo en que vivimos. A historia é por tanto, ademais dun proceso real no que todos estamos inmersos, un conxunto de coñecementos e instrumentos para examinar ese proceso e iso dá lugar á existencia da historia como ciencia (historia=coñecemento).

Pero non sempre os homes marchamos cara adiante, non sempre progresamos. Os homes facemos o noso mundo seguindo distintos camiños, ás veces de maneira consciente, outras sen damos conta. Formamos o mundo tal como é, interactuando con outros seres humanos, coa natureza, coas institucións que contribuímos a crear e manter (historia = proceso).

A historia serve para comprender o mundo en que vivimos e como o mundo que nos rodea chegou a ser o que é. A historia nos concierne e involucra a todos. E todos temos a nosa historia, todos facemos historia, incluso todas as cousas teñen historia.

In Memoriam

6 millóns de gasto, todo polo odio do penoso "goberno" da Xunta ao galego

A Xunta anunciou onte que nos “vindeiros días” convocará a orde de axudas para a adquisición de libros de texto que cambian de idioma, do galego ao castelán, para o curso que empeza por mor do decreto do plurilingüísmo que aprobou en xuño. Esta liña de subvencións, que poderán solicitarse a partir do 1 de setembro nos centros públicos, “só afecta a matemáticas, tecnoloxías e física e química”, segundo especifica o Goberno, e van destinadas aos estudantes de 3º e 4ª de primaria e os catro cursos de secundaria.

O sistema será similar ao programa chamado de Gratuidade Solidaria, co que a Xunta di subvencionar os libros para apoiar "ás familias que están a pasar por maiores dificultades económicas". Porén, o cambio dos textos educativos para as materias que haberá que impartir en castelán vén derivado do decreto do ensino aprobado pola Xunta, que xa foi recorrido ante a Xustiza pola Real Academia Galega, a Mesa pola Normalización Lingüística e varios sindicatos do ámbito educativo.

PUBLICIDADE EN NOVEMBRO

Por iso, os grupos da oposición cualifican de "despilfarro" o gasto que suporá cambiar uns libros que aínda eran válidos para dous cursos máis e recriminan o "caos" que crea nos colexios este decreto, ao que a Xunta dedica un millón de euros a maiores para publicidade, con anuncios que non serán emitidos ata o mes de novembro polos trámites que hai que cumprir antes.

Tamén desde STEG (Sindicato de Traballadores e Traballadoras do Ensino de Galicia) se fala de "improvisación" e da "difícil xestión" que terán estas axudas para as direccións dos colexios, ás que se cargará "con máis traballo", asegura Xosé Cabido, e sen ter “ningún tipo de información”. O custo aproximado de cambiar os libros de texto para o vindeiro curso calcúlano en case 6 millóns de euros.

O portavoz de Educación do PSdeG, Guillermo Meijón, fai un cálculo similar, xa que fala duns dez millóns en dous anos, unha carga que se repartirá entre a Consellería e os pais e que está creando “un caos absoluto” previo á apertura do curso. “É unha frivolidade en estes tempos de crise facer esta falcatruada”, di, tras o que lembra a redución de profesores ou peche de centros que se está a facer.

Para a nacionalista Carme Adán trátase dun “despilfarro por unha cuestión ideolóxica deste Goberno, que quere fóra o galego das materias de ciencias”, algo que ademais é unha “incoherencia coa suposta austeridade” que publicita a Xunta.Recrimina que “van tirar todos eses libros”, en referencia aos textos que agora están en galego, e sinala que é en función dun decreto que “está recorrido” ante a Xustiza.

Por parte das editoriais, o presidente da Asociación Galega de Editores (AGE), Manuel Bragado, sitúa nuns cinco millóns de euros o custo para o sector de substituír os actuais libros de ciencias por outros en castelán. Segundo explicou nunha entrevista a Xornal, isto supón a cuarta parte dos 21 millóns que facturan estas empresas ao ano.

VALE NOS CENTROS

Os centros tramitarán as solicitudes no momento da matrícula ou posteriormente e entregará vales ás familias, que poderán adquirir con eles os libros de texto e o material escolar no establecemento que eles elixan e polo importe máximo que figura no documento, aínda que a Xunta non especifica cal vai ser.

Unha vez entregados os materiais, as empresas presentarán as facturas á Consellería de Educación para que lles sexan entregados os importes correspondentes aos vales tramitados.

O circo de hoxe en día

Adeus á telenovela, ola ao reality show' ciclotímico

"Estamos ante unha muller que, a través dun monólogo, vai debullando a súa queixa coma se estivese no patio dunha corrala e as veciñas interrompesen de tanto en tanto", escribe Miguel Roig, director creativo da empresa de publicidade Saatchi & Saatchi, no libro que Península colocará nas librarías en dúas semanas: Belén Esteban e a fábrica de porcelana, e que está chamado a ser o máis ruidoso da entrada da nova tempada editorial.

Belén chora. "Eu prefiro que esteas con rabia que chorando", apela Jorge Javier Vázquez. E así, día a día, unha peripecia nova súmase á trama contada en tempo real, e o curioso é que nunca pasa nada. Belén, a matrioska, utiliza todas as bonecas que leva dentro para botarse a chorar, arengar ao público contra un político e terminar cun paso de baile. Irresistible.

O fenómeno das emocións disparadas non escapa a ninguén: Por que a ministra de Cultura, Anxos González-Sinde, sente "moita simpatía" pola protagonista de Sálvame? Por que lle parece á máxima autoridade cultural do país que a vida de Esteban é "moi especial", que "poucas persoas podemos vivir situacións como a que ela vive" e que "unha película sobre a súa vida seguro sería apaixonante" Miguel Roig ten unha explicación ao atractivo apaixonante da figura que representa Belén Esteban: construíu un rol de "muller fracturada emocionalmente que lle permite dramatizar unha pasaxe da súa vida sentimental". Esa capacidade de cambiar permanentemente permítelle sobrevivir á melodrama. "Sálvame ocupa o espazo baleiro das telenovelas", aclara Miguel Roig.
Sálvame ocupa o espazo baleiro das telenovelas, pica nas emocións do público

Queda claro que o milagre novelesco que cada día alimenta a trama e entretén da mesma maneira que se le unha revista nunha viaxe de metro" non acaba na televisión, tamén interesa como carne de ensaio. Acompañando ao texto de Roig, aparece o prólogo do francés Christian Salmon, autor de Storytelling e Kate Moss Machine, en definitiva, o ollo máis suspicaz para analizar os símbolos ocultos das figuras máis públicas. De feito, o pasado abril, ao seu paso por España para promocionar o libro no que desmenuza á modelo, houbo informacións erróneas que lle sinalaron como o autor do libro que estaba a acabar Roig. "A orixe, unha simple equivocación dunha xornalista que confundiu o encargo do prólogo co do orixinal", conta Salmon na entrada de Belén Esteban e a fábrica de porcelana. Así foi como Belén conquistou Francia, por erro e a todo titular.

Por qué educación pública?

Pois sinxelamente pola razón de que todo o mundo merécese recibir unha boa educacion, e esa educacion é a pública!

Ogallá que desaparecesen as privadas porque non son máis que un negocio sucio, cando a educacion dos nenos é moito máis importante que un negocio.

Eu recibín(e recibo) unha educacion ben boa e asegúrolles que é moito mellor que a que recibiron (e aínda continúan a recibir) amigos meus estando na privada.

Eu xamais poría a educación en mans de ninguén, quen a ten que levar é o Estado. Ademais, na privada os nenos non aprenden a compartir, non saben o que é conseguir as cousas por eles mesmos. Na privada a maioría dos nenos non valoran nada, e téñoo máis que comprobado.

Cada vez que vexo a algún pola rúa con uniforme digo “Que mágoa, crense que por levar a mesma roupa todos son iguais” E non, non é así. O bonito de ensinar e aprender é ver que cada un é diferente pero igual, e que a un lle pode gustar unha maneira de vestir e ao outro un tipo de musica diferente, con todo na escola privada todos saen coa mesma mente, parecen borricos, ensínanselles cousas e nin sequera dáselles a oportunidade de elixir o seu camiño.

Ademais, na educación privada engordan as notas finais de cada alumno/a:

porqué se fai isto? para que os pais vexan o "bo colexio" no que están os seus fillos e sigan indo alí, pero logo cando hai un exame final, fallan.

E é a pura realidade, porque un neno que ten un 6, ten un 6 e punto, pero na escola privada é o que ocorre, porque enriba din que son mellores as notas. Por suposto. As notas, pero non os resultados verdadeiros

Análise sociolóxico da xuventude

Resumo:
A mocidade é un concepto cargado de bondades pero cada vez máis se configura como posición social. A construción deste novo status débese en parte, a unha proxección do recoñecemento dos dereitos do neno e en parte, á crecente necesidade de formación dos cidadáns.
A complexidade das sociedades avanzadas e a competencia entre os individuos lexitimada no coñecemento, facilitan os argumentos que justifican a tardía incorporación dos mozos á cidadanía de pleno dereito.
Sen traballo, sen emancipación, os mozos non terminan de revelarse, en parte cremos, porque sen proporllo ?os medios de comunicación? fixeron deste grupo de idades un motivo de ?espectáculo?. A imaxe tópica do novo convérteo en actor e espectador do seu propio protagonismo mediático.
__________________________________________________________

As imaxes sociais que se constrúen desde a perspectiva de grupos de idades, son só iso, constructos que na maioría dos casos serven para ocultar a autentica realidade, a estrutura de clases, o conflito social ou a escasa mobilidade social. A nosa sociedade recoñece tres grupos, os mozos, os adultos e os anciáns. Se buscamos que definición social teñen estes grupos, atopámonos que o grupo de adultos é o único que non ten atributos, isto é, defínese polo que non é. Non son novos nin son anciáns. Estes dous grupos teñen en común categorías que se poden enmarcar en significados máis amplos e que son reinterpretables. O ser mozo ten atributos, por exemplo, dinámicos, divertidos, guapos, inconscientes, etc.; ao grupo de maiores ou vellos pásalle o mesmo. Estes atributos están ao arbitrio dos tempos e dos cambios de valores, de maneira que poden atribuírse características positivas ou negativas.
Ser novo é algo máis que ser considerado novo. É o grupo ao que che adscriben, é unha posición social coas súas expectativas conductuales. O referente biolóxico ha quedado esvaecido desde o momento que a nosa cultura abandona os ritos iniciáticos e deixa de estar dependente da natalidade. O período de nenez e mocidade se desdibujan e confúndense dentro dun marco xurídico que define outra categoría ou grupo, o de menor.
Cando acaba a infancia e comeza a mocidade? Ou cando acaba a mocidade e comeza a idade adulta?
A mocidade como colectivo social é unha creación recente. A sociedade tradicional só distinguía ao adulto e ao neno. A infancia podía estenderse até idades que hoxe denominamos xuvenís ou da etapa infantil-xuvenil pasábase directamente a través da emancipación do traballo e a creación dunha familia, ao colectivo de adultos. O período que vai da infancia á madurez, existiu sempre, pero as máis das veces como idades de vulnerabilidade. Eran idades de aprendiz ou servo, onde se non se tiña terras propias, érase maduro para traballar pero non para ser adulto de pleno dereito. Esta vulnerabilidade era unha proxección da vulnerabilidade da infancia xa que esta só existía baixo o amparo da familia. A sociedade tradicional non contaba cunha estrutura complexa nin con atribucións de protección social, con excepción das institucións de beneficencia, as máis das veces relixiosas ou máis tardíamente as obras dos filántropos. Todas as competencias que hoxe ten a Administración, noutro tempo viñan dadas pola familia e polas comunidades locais. Só cando a sociedade empeza a demandar a competitividade dos individuos e irrompe unha nova ética do traballo, a familia extensa deixa de ser viable e con ela o amparo dos máis débiles. En Inglaterra, a partir do XVII se justificaba o traballo dos nenos dos pobres, a fin de que gañasen o seu sustento xa que as súas familias non o podían facer, niso víase unha dobre función social, rescatar ao menor da rúa e inculcar nestes os hábitos da laboriosidade necesarios para o adulto traballador do mañá. Desta maneira atopámonos con sociedades onde a infancia se achica até o seis anos como sucedeu en Inglaterra, onde en 1.726 fundouse en Hull unha casa de beneficencia onde traballaban os nenos maiores de seis anos. Nenos de entre oito e catorce anos considerábaselles aptos para traballar en hilanderías de seda e algodón. E en 1.833 a Lei de Fábricas diminuíu o traballo dos nenos menores de trece anos a oito horas diariasi. Todo isto, ademais de demostrar como a sensibilidade ante a infancia é un fenómeno civilizador recente, móstranos tamén como a prevención justificaba o abuso.
Cada etapa histórica e cada modelo de sociedade elaborou o seu propio concepto de mocidade, aínda que existe unha mesma tendencia dentro das nacións occidentais. Hai procesos comúns como foi o proceso de industrialización e a transformación da familia ou os cambios demográficos. Pero os recoñecementos desta etapa de mocidade, como ?colectividade social a protexer? estivo vinculado aos procesos de recoñecemento da infancia e os dereitos do neno. Hoxe podemos comprobar esta tendencia no noso país en distintos ámbitos da administración do Estado. Por exemplo, na asistencia sanitaria, a atención pediátrica que até a década dos 70 cubría aos menores de 7 anos, foi ampliada até a idade de 14. Expertos xuristas como D. Joaquín Pescozo Contreras, ao justificar o novo ?Dereito penal de menores?, no que incumbe á responsabilidade penal do maior de catorce e menor de dezaoito anos, remite esta atribución de responsabilidade á estimación do grao de madurez do menor, recoñecendo por unha banda que a madurez está moi condicionada pola evolución social e por outro que a propia Psicoloxía Evolutiva non pode establecer para todas as persoas una mesma idade de maduración psíquicaii . Polo que, ao considerarse que a transición á etapa adulta ten uns contornos difusos, no dereito penal de menores aconséllase unha peritación e non unha datación mecánica.
Hoxe adóitase estar de acordo en recoñecer desde a perspectiva temporal que a infancia se acaba entre os 13 ou 14 anos. Diferénciase unha segunda etapa de transición, a Adolescencia e Puberdade que se sitúa dacabalo entre a infancia e o comeza dunha mocidade madura, e que estaría entre os 10 e dezaseis añosiii. No que non se está tan de acordo é en establecer até onde chega a mocidade, xa que en Psicoloxía entre os autores que o fan esta data oscila entre o dezanove e vinte e cinco anos. Por todo isto e sempre de maneira aproximada, poderiamos dicir que se tende a recoñecer como colectivo de mozos aos individuos comprendidos entre os 13 aos 24 anos.
Pero este recoñecemento da mocidade como colectivo parece, nos nosos días, máis unha penalización que unha vantaxe. Sobre todo no tocante á emancipación xa que esta depende da plena autonomía económica. A situación de inseguridade e precariedade do traballo para os mozos está a alargar ficticiamente a etapa de mocidade. E é que un posto de traballo foi o último e definitivo banzo do período de mocidade que justificaba todo o tempo de preparación deste ciclo da vida. A protección á infancia, hoxe contrasta coa desprotección do novo. Mentres o menor está protexido polo Estado, a través das etapas de educación obrigatoria, non sucede o mesmo co mozo que abandona os estudos a niveis temperáns. Nin tan sequera cos que a maior idade e con máis formación tentan emanciparse. Segundo móstranos unha tipoloxía dos traballadores con baixos salarios, elaborada en 1.999 por Antonio López, un colectivo importante destes traballadores constituíano os mozos. Homes e mulleres con formación baixa ou moi baixa que viven coas súas familias e dependen do apoio e sustento familiar. E novos (H e M) con formación media ou superior (universitarios) que acceden a traballos de baixa cualificación, baixa remuneración e alta rotación nos contratos.
O traballo impón as súas regras. A familia de orixe non pode transmitir o status adquirido polos pais. Ao tempo asistimos, nas sociedades tecnolóxicas, a unha demanda de formación maior que fai necesario superar o nivel formativo dos pais para adquirir o mesmo status, se non menor. É por isto que entre as clases medias e medias-baixas xeneralizouse a crenza de que a mellor herdanza que se pode deixar aos fillos é a formación. O resultado é unha situación de dependencia que pode chegar até os 30 anos (en España en 1.998 o 53% dos mozos de 26-29 anos vivía cos seus padresiv). É por tanto a familia e non as institucións a que asume os custos que orixina a etapa de transición á idade adulta. E isto non sempre, como se pretendeu, con satisfacción plena dos afectados, xa que o 67,7% dos mozos españois entre 20 e 24 anos preferiría vivir na súa propia casav.

1.Imaxe dos mozos
A imaxe dos mozos oscila entre dúas perspectivas contraditorias. Por unha banda a identificación de moza, coa virtude de ser nova. E por outro, a prevención ante o mozo, por ser incontrolable. A imaxe dos mozos é sempre a mirada do adulto, como xa nos mostrase o estudo acerca da infancia e a adolescencia de Josune Aguinaga e Domingo Comas. Neste traballo, os entrevistados opinaban que os seus fillos non deberían traballar até os 20 anos e os alleos poderían facelo antes dos 16 anos. E os que non tiñan fillos consideraban en maior medida que os nenos de agora son demasiado caprichosos, e sobrevaloraban a influencia da publicidade sobre o consumo de marcas, polos máis novos. En definitiva, o vivir con fillos ou non, condicionaba radicalmente as opinións dos entrevistadosvi.
Pero a imaxe desoutro ?o mozo?, está suxeita a múltiples estereotipos. Por exemplo, difundiuse nos medios de comunicación a idea de que, a maioría dos mozos que non abandonan o fogar paterno é porque non queren prescindir das comodidades e vantaxes que esta situación lles outorga. Este grupo de ?ventajistas? hoxe estímase en só un 9%. E desde 1.984 os que elixían vivir cos seus pais, non fixo senón diminuír.
Outras imaxes creadas polos medios de comunicación son as do novo ?belo? ou o mozo ?conflitivo?. Ambos teñen un denominador común, necesario para a industria mediática, dan espectáculo.
En Televisión os trazos da imaxe do mozo máis frecuente, son as seguintes: prefírese aos mozos de xénero feminino. A maioría das mulleres teñen o cabelo claro e entre os homes predomina o cabelo escuro. Cando aparece unha roupa deportiva é máis probable que a leve un mozo. Na publicidade móstrase preferentemente a nudez dos mozos. Con todo, o uso libidinoso das cámaras actúa preferentemente sobre a muller azafata, cantante ou convidados da farándula. Os roles que se asignan neste medio preferentemente aos mozos son os sexuais e de xénero, amigables, e relativos ao lecer personalvii.
O mozo conflitivo parece ser unha creación dos medios, sobre todo a prensa, debida á información solicitada da administración e dos sucesos. Isto é, posto que maioritariamente fálase dos casos de orde pública que implican a menores, a imaxe da mocidade como colectivo termina estando representada por estes acontecementos desafortunados. Auque estes feitos cométano unha minoría. A Prensa privilexia as fontes de datos institucionais (51%) e documentais (21%) que teñen como autores ás mesmas institucións; e a maioría das institucións están relacionadas co control policial e xudicial do comportamento xuvenil. Como norma, a Prensa consulta unha soa fonte de datos (63%)viii.

2.Identidade dos mozos
Adóitase considerar á adolescencia como unha etapa difícil no desenvolvemento humano. Aínda que a inadaptación do adolescente adoita ser un fenómeno parcial e esporádico. As máis das veces o cambio no adolescente é de orde valorativo, vólvese crítico cos convencionalismos do adulto e sobrevalora a amizade. Busca o ?ideal? que pode ser unha empresa, unha persoa, un modo de vida. E con respecto á amizade, esta relación é de confianza mutua, intercambio de ideas e sentimentos, a amigo da alma. A amizade na adolescencia é un sustitutivo das relacións paterno-filiais. Esta etapa contraditoria, adoita ser superada e a persoa xorde enriquecida.
Todas as posturas de rebeldía e oposición ao establecido, adoitan ir encamiñado a unha afirmación de si. Nesta etapa, a identidade constrúese cos materiais que están ao noso alcance. É dicir, necesitamos saber quen somos. Se na vida do adulto a profesión defíneche socialmente, ao mozo adolescente definiralle o seu estilo de vida. Unha etapa xuvenil hiper-desenvolvida, xera individuos cuxas identidades necesitan constituírse á marxe das canles tradicionais: o traballo e a emancipación. É aquí onde novos axentes de socialización, como son os medios de comunicación, van achegar estes materiais da diferenciación co mundo adulto, construíndo non só a personalidade individual senón o crecente muro que separa cada vez máis a etapa adulta da etapa nova. Desta maneira o capricho dos nenos devén na mocidade en consumo desaforado e hedonismo.
Parte importante desta construción da identidade do novo é o corpo. Xa vimos como os ?medios? fan do corpo novo, saudable, e a súa exhibición a través de roupas cinguidas, un ideal que identifica fisicamente ao novo. O corpo convértese nunha expresión da identidade. A aparencia física outorga calidades e estima social. Segundo Giddens ?o corpo está moi influído polas nosas experiencias sociais e polas normas e valores dos grupos aos que pertencemos?ix.
Outro factor de identidade xuvenil é a música. Os maiores consumidores son homes entre 15 e 24 anos. As discotecas tamén son as que máis interese espertan entre os adolescentesx. A participación da música e os seus distintos xéneros na identificación xuvenil ha tido estudos pioneiros no noso país como o realizado por Jesús Levices, e publicado pola Comunidade de Madrid en 1.986. Este traballo demostra as funcións sociais que exerce a música como fenómeno de masas na poboación xuvenil. Por unha banda, a localización segundo gustos musicais, reforza os vínculos nos seguidores e consumidores das distintas opcións, xerando unha diferenciación non só con respecto ao grupo de maiores senón entre grupos de mozos. Doutra banda, o fenómeno musical novo é funcional ao sistema social, posto que mantén aos mozos desocupados ocupados na música e non como consumidores pasivos. Máis recentemente retomouse esta liña de investigación, insistindo esta vez nos efectos que a música dos mozos ten na inclusión ou exclusión dos individuos segundo gustos. O papel da música á hora de condicionar a creación de amizades. ?Os que mostran o seu gusto polos estilos minoritarios, atopan no feito diferencial que lles outorga a condición de minoritarios, un dos elementos que reforzan os procesos de identificación?xi. Estes mozos vangardistas rexeitan insistentemente os estereotipos xuvenís socialmente creados, aínda que tenden a reproducir e consolidar eses mesmos estereotipos.

3.Manipulación da mocidade
A sociedade desenvolvida, triunfadora da enfermidade, alarga a vida e tamén desdibuja os límites do paso á vellez. A crecente lonxevidade das nosas poboacións e as baixas taxas de natalidade van situando cada ano a un maior número de persoas no furgón de cola. Pero lonxe de reivindicar socialmente a condición de maiores, proxéctase a imaxe da eterna adultez. Os maiores, anciáns ou vellos, desapareceron porque se transformaron en pensionistas válidos, independentes ou incapacitados. Os primeiros proxectan unha imaxe de afortunados, suponse que teñen pensións suficientes, e posto que non se deben ao mercado de traballo son libres para dispor do que se supón unha vantaxe, de todo o tempo do mundo para divertirse, para o lecer ou o que algúns chaman gozar da vida.
Os mozos non acaban de ser redefinidos. A imaxe de moza contestatario, rebelde dos anos 60, habita no imaxinario colectivo pero dista moito de ser viable no espazo social que hoxe se dispón para eles. O mozo da protesta é hoxe adulto e iso é equivalente a integración, por tanto, ten intereses sobre todo en manterse nun modelo social que selecciona aos individuos que define ou cualifica de interesantes, valiosos ou competitivos. A selección social é excluínte porque aínda que todos son os chamados poucos serán os escollidos. Desde este principio e por máis que se constrúa a excelencia, non todos os seres humanos dan a talla de excelentes, aínda que se recoñeza que todos teñen dereito a ter un lugar no mundo. Os mozos e os maiores teñen cada vez máis en común o ser desocupados, por tanto, desde os valores utilitaristas da sociedade produtiva búscaselles outro lugar de utilidade, fabrícaselles funcións sociais e nun intento por atoparlles, se non o lugar na estrutura produtiva, si a función social que justifique o non estar. É por isto que sobre os excluídos créanse imaxes, características e categorías comprensivas; cando aos integrados só lles define o ?estar integrado?, son o que fago, a profesión, a ocupación, o que traballo.
A dispoñibilidade de tempo libre é o que teñen en común os que están fóra do mercado de traballo e por tanto son susceptibles de consumir cultura de masas. Neste universo mediático, os protagonistas son os propios consumidores. Os descoñecidos para o sistema produtivo, adquiren agora máis que nunca o protagonismo e a capacidade para facer do defecto virtude. A abundancia temática relativa a estes dous grupos novos e anciáns na televisión non é fortuíta. As mensaxes preferidas son como manterse moza, comer adecuadamente e sexo na terceira idade. Para o grupo de mozos, como encher o tempo. Os contidos simbólicos destes dous grupos de idades teñen a súa correlato no ámbito do consumo. Crearanse por tanto valores compensatorios a estes grupos non xeradores de riqueza. O lugar que ocupan é funcional ao sistema produtivo, a condición de que entren como consumidores na demanda de mercadorías e na distribución de riqueza. A prevención que tradicionalmente se tiña aos mozos non integrados, é substituída pola crenza en que son un grupo que ten valores comúns, ideas, formas de facer especiais que hai que comprender. Outórgaselles primeiro unha unidade, baseándose en supostos problemas compartidos, para pasar despois a atribuírlles calidades misteriosas, como se fixo con todos os grupos aos que se define como diferentes. Isto é, tratar de acrecentar a diferenza, até facelos estraños e irrecoñecibles. Por isto necesitamos unha xanela aberta á intimidade, para ver como reaccionan os mozos, que fan os mozos, que pensan os mozos. Programas como o Gran Irmán dan tanto satisfacción ao protagonismo xuvenil, como á curiosidade do adulto.
Hoxe a industria do lecer e, en concreto, a industria musical viuse gratamente compracida polo incremento de vendas que supuxo ?Operación Triunfo?. Recoñécese que salvou a industria do disco español no 2.002. A música e os mozos están asociados desde fai trinta anos. Só que hoxe a música como alternativa ao estancamento do mercado laboral é potenciada polas institucións.
A manipulación consiste fundamentalmente en aproveitar a frustrada emancipación dos mozos e a substitución que estes fan da súa falta de protagonismo social a través de modas, condutas, valores e gustos, para facer ver que esta forma de vida é natural, desexable ou envexable. A imaxe do novo é recreada, canalizada e, por último empaquetada. Todos os desexos por facerse significar, van ser retomados pola mercadotecnia e escenificados nos medios de comunicación para maior gloria da economía. Mentres a gaiola de ouro, na que se supón viven os mozos (familias de orixe, sen responsabilidade de esposa e fillos, con liberdade sexual e viaxes) parece ser cada vez máis gaiola. A imposibilidade de albiscar un futuro como adulto leva a numerosos novos a continuar con condutas propias de adolescentes o que non auspicia unha orde social. O horizonte da integración social dos mozos antóllasenos conflitivo, a proletarización dos fillos en casa xa está a xerar conflitos convivenciales no ámbito familiar, pero no ámbito público quizá só se necesita un motivo que dentro do imaxinario do colectivo de mozos sexa o suficientemente poderoso.